ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε μπορεσα να πάω να εξομολογηθώ σήμερα, πρίν κοινωνήσω γι' αυτό θα εξομολογηθώ εδώ. Αισθάνομαι γελοίος, κακός και μικρός. Λένε πως είμαι όμορφος, μα δε με ενδιαφέρει. Ποτέ δε με ένοιαζε τι θα φορέσω, πώς θα είναι το πρόσωπο και τα μάτια μου, το στυλ μου. Δε με ενδιέφερε τίποτα. Το μόνο που ήθελα ήταν μαλλιά. Μαλλιά σαν του Beckam, σαν των μοντέλων. Μαλλιά όμορφα και πλούσια. Ξυρισμένα στο πλάι και με φράτζα στην κορυφή. Μαλλιά σαν του συντρόφου μου. Τα δικά μου είναι αραιά και κάνω φαλάκρα. προσπάθησα να τα σώσω, μα δεν τα κατάφερα. Έβαλα extensions για να δείχνουν πλούσια και μακριά, μα απέτυχα και τα μαλλιά του συντρόφου μου μακραίνουν όλο και πιο πολύ και εγώ δίπλα του αισθάνομαι όλο και πιο μειονεκτικά. Μου λέει "ξυρισέ τα, θα είσαι τέλειος" μα εγώ θέλω τα δικά του! Τον λατρεύω και θέλω τα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί του, αλλά όταν μου το λέει αυτό, τον σιχαίνομαι και τον ζηλεύω που έχει αυτό που εγώ δεν θα έχω ποτέ. Μου λέει πως τσαντίζεται που ασχολούμαι με τρίχες. Δε ξέρει..είναι πάνω απο 40 και έχει πολλά μαλλιά, δεν ήρθε ποτέ στη θέση μου. Δε ξέρει πώς νιώθω όταν είμαστε μαζί και σχολιάζουν τα μαλλιά του, όταν μου λέει πώς σκοπεύει να τα κόψει και τι στυλ να τους δώσει, ενώ εγώ για τα δικά μου μπορώ μόνο να τα ξυρίσω. Τον ζηλεύω που έχει μαλλιά. Αυτός με αγαπάει και εγώ θέλω να του ξεριζώσω τα μαλλιά, για να έχει λιγότερα απο μένα. Τόσο άθλιος είμαι. Τόσο μικρός είμαι. Τόσο σκάρτος είμαι..Το μόνο που μου αξίζει είναι να είμαι μόνος ή να πεθάνω για να ξεβρωμίσει ο πλανήτης, απο ανθρώπους σαν κι εμένα.