ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρονών και από την ηλικία των 14 έβγαινα κυριολεκτικά κάθε μέρα, δεν μπορούσα καθόλου να μένω σπίτι. Οι γονείς μου χώρισαν τότε μετά από τραυματικά σκηνικά που είχα βιώσει εκεί μέσα και έτσι άρχισα να γίνομαι αυτοκαταστροφική. Έπινα, κοβόμουν με ξυράφια, ουσιαστικά με βίασε άτομο του οικογενειακού περιβάλλοντος που ήταν 33 - 19 χρόνια μεγαλύτερο μου. Μέχρι τα 18 ήμουν σχετικά κοινωνικό άτομο ενώ μου συνέβησαν περιστατικά που με στιγμάτησαν ψυχικά και σωματικά. Τσακώθηκα με τους 2 αδερφικούς μου φίλους που είμασταν όλη μέρα μαζί, ο ένας μετακόμισε στη Λευκάδα για σπουδές και με την άλλη δεν ξαναμίλησα ποτέ. Εδώ και ένα χρόνο περίπου εξαφανίστηκα από στέκια, παρέες, γνωστούς, αισθάνομαι μισός και φόβο για τους ανθρώπους, έχω διαγνωστεί με σοβαρή ψυχική διαταραχή και παίρνω φάρμακα. Σπάνια βγαίνω από το σπίτι, από επιλογή. Έχω ζήσει τα πάντα και ειλικρινά πιστεύω πως η ζωή δεν έχει νόημα. Χρειάζομαι ψυχική θεραπεία από ειδικό αλλά ούτε αυτό δεν έχω το σθένος να κάνω. Φοβάμαι.