ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή ήταν η λέξη που άκουσα το γιατρό μου να λέει χθες.Έχω μερικές ακόμη εξετάσεις να κάνω μέχρι να πάρω στα χέρια μου μια 100% σίγουρη διάγνωση, αλλά απ' ότι φαίνεται στη ζωή μου μπήκε το "Γιαπωνεζάκι", το αυτοάνοσο νόσημα Hashimotο.Το περίεργο είναι ότι δε γράφω αυτή την εξομολόγηση επειδή με τρομάζει η ασθένεια -ίσως δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη, ίσως επειδή ξέρω ότι μπορώ να ζήσω κανονικά με αυτή την πάθηση.. Αυτό που με προβληματίζει, αυτό που με οδήγησε να γράψω αυτή την εξομολόγηση, είναι η φύση των αυτοάνοσων νοσημάτων. Το γεγονός ότι ο οργανισμός σου επιτίθεται στο ίδιο σου το σώμα. Ανά πάσα στιγμή, συντελείται ένας εμφύλιος πόλεμος μέσα σου κι εσύ δεν έχεις ιδέα. Βρίσκεσαι εν αγνοία σου στο μέσον ενός πεδίου μάχης, ενώ ο χρόνος που περνά σ' εκβιάζει να το συνειδητοποιήσεις έγκαιρα. Πριν καν το καταλάβεις, είσαι η παράπλευρη απώλεια.Κοιτώ τα χέρια μου, το θώρακά μου, τα μαλλιά μου... Χαϊδεύω το λαιμό μου και σκέφτομαι ότι λίγα χιλιοστά πιο μέσα μαίνεται μια μάχη. Μια μάχη που έχω εξαπολύσει εγώ η ίδια στο σώμα μου. Ειρωνεία ότι έχω περάσει χρόνια ολόκληρα μισώντας το. Και τώρα... Τώρα κάνω ό,τι μπορώ να το βοηθήσω, να του παράσχω τα απαραίτητα εφόδια ώστε να αντιμετωπίσει τους ομοεθνείς του κανίβαλους. Ακόμη πιο περίεργο είναι το γεγονός ότι ανακουφίστηκα διαβάζοντας τα συμπτώματα του Hashimotο. Κατά μια έννοια, είδα το φως στην άκρη του τούνελ και με εκείνο φωτίστηκε η ανασφάλεια που ένιωθα παρατηρώντας ανεξήγητες συμπεριφορές του σώματός μου. Το "Γιαπωνεζάκι" είναι ύπουλο και φέρνει παρέα και τους φίλους του: κόπωση, αϋπνία(ή υπνηλία), οίδημα, πόνους σε διάφορα σημεία του σώματος, ξηρό δέρμα και μαλλιά, ακμή, υπερευαισθησία στο κρύο(ή τη ζέστη), έλλειψη συγκέντρωσης, ανασφάλεια, κατάθλιψη... Κι άλλους πολλούς. Ό,τι θέλει εκείνο. Του αρέσει η "καλή" παρέα.Οι γύρω σου δε θα βλέπουν τίποτα. Θα σε ακούν να παραπονιέσαι και νομίζουν ότι είσαι απλά υποχόνδριος. Ούτε εσύ καταλάβαινες τι σου συμβαίνει πριν τη διάγνωση.Θα απορήσετε, βέβαια, γιατί ένιωσα καλύτερα διαβάζοντάς τα.Η αλήθεια είναι ότι παρατηρούσα τα αναφερόμενα συμπτώματα εδώ και καιρό. Ανεξήγητα παρουσιάζονταν στα καλά καθούμενα. Πόνοι που έρχονταν κι έφευγαν. Οίδημα στις αρθρώσεις. Επίμονη ακμή, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ψυχολογικές μεταπτώσεις. Στα καλά καθούμενα να βυθίζομαι στο πνιγηρό σκοτάδι της κατάθλιψης. Να μη θέλω να δω άνθρωπο. Σωματική και πνευματική κόπωση. Να κοιμάμαι κανονικά ωράρια και να ξυπνώ κουρασμένη. Ή τη μία μέρα να κοιμάμαι ελάχιστα και την άλλη να μην ξυπνάω. Να γράφω και να ξεχνώ λέξεις που πριν λίγα λεπτά είχα στο μυαλό μου. Σε σημείο να φοβάμαι ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά μ' εμένα. Ότι είμαι υπερβολική, ότι έχω παραισθήσεις ή κάτι στραβό τέλος πάντων. Ένα χαλασμένο εξάρτημα στο μυαλό μου. Τελικά ήταν απλά ένας αδένας που υπολειτουργούσε. Hashimotο ή όχι, ο θυρεοειδής μου ασθενεί και μαζί του τρελαίνονται και οι ορμόνες που εξουσιάζουν το σώμα μου. Δεν είναι η ιδέα μου. Δεν φταίω εγώ. Ένα μικρός αδένας τα κάνει όλα.Προς το παρόν μου αρκεί αυτή η εξήγηση.