ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω σχεση 2 χρόνια κ 4μήνες κ τωρα το αγορι μου ειναι γ λυκείου. Ναι ειμαι 16 κ ειχα σοβαρη σχέση. Ηταν η πρωτη μου σχεση κ ο άνθρωπος αυτος με εκανε να νιωσω τα πιο όμορφα συναίσθηματα.ομως καποια στιγμη αυτο αλλαξε κ με τον καιρο αρχισαν τα προβλήματα. .οι γονεις μου δεν ηθελαν να εχω σχεση γτ ημουν μικρη.ετσι για 1, 5 χρόνο ειχαμε κρυφη σχεση κ ηταν αρκετα δυσκολο καθως ζούμε σε ενα χωριο οπου ολοι περιπου γνωρίζονται.ειχαμε κ προβληματακια μεταξυ μας αλλα τα ξεπερνουσαμε.εχει περασει πολλη πιεση κ αγχος με το θεμα των γονιων μου.αρχικα εγω ημουν αυτη που εχανε την ψυχραιμία της, ομως οταν άρχισα να ηρεμω εγω ξεκινησε να αγχωνεται αυτος σε μεγαλο βαθμο.πιστευω πως το μονο πραγμα που δεν καταλαβε ποτε του ηταν το θεμα των γονιών μου κ γιαυτο κ πιστευε οτι εγω ήμουν αυτη που κατα καποιο τροπο εφταιγε γτ μπορουσα να αλλαξω την κατασταση.μπορουσα.αλλα ημουν αδυναμη να τα καταφερω.ποτε δεν ειχα ξαναμιλησει με τους γονεις μου για σχεσεις κ αγορια.τελωσπαντων ολα αυτα που περασε τον εκαναν να "ξεσπασει" το προηγούμενο καλοκαίρι. Συνηθιζα να πηγαίνω κατασκηνωση κ είχα σποφασισει πως δε θα παω. Ομως η ξαδερφη μου αποφασισε τελευταια στιγμή πως αλλαξε γνωμη κ ηθελε να παμε.απο τυψεις κ μονο που περσυ ειχαμε φυγει νωτιτερα εξαιτιας μου χωρις να το θελει δεχτηκα, αφου αρχικα προσπαθησα πολυ να της αλλαξω γνωμη.ετσι πηγαμε κατασκήνωση. Κ εκει αλλαξαν ολα.το αγόρι μου θυμωσε, μου μιλουσε ασχημα, δε μου εδινς σημασια, τον επαιρνα μονο εγω τηλ, μου ελεγε οτι ηταν ολη μερα εξω με τους φιλους του κ περνουσε τελεια, οτι επινε, κ οτι ειχε αρχισει κ το κάπνισμα. Παρεπιπτοντως επινε παντα χυμο εξω, κ δειχε καπνισει ποτέ, σε αντίθεση με όλη του την παρεα που κ τα δυο τα εκαναν καθημερινά. Επισης μου ειπε οτι ειχε αρχισει να του αρέσει κ ενα κορίτσι κ οτι εμενα δε μ αγαπουσε πια.εγω ημουν χαλια.εκλαιγα συνεχως δεν μπορουσα να αντεξω μια τετοια ξαφνικη αλλαγη στη συμπεριφορά του.αυτο το παιρνουσα για 2 μηνες περιπου που με αντιμετωπιζε με πληρη αδιαφορια κ μου ελεγε οτι δε μ αγαπα πια.αλλα εγω ηλπιζα οτι το κανει απο εκδικηση κ ξεσπαει.κ τελικα ειχα δίκιο. Οταν πια ηρεμησε μου ειπε πως ολα ηταν ψεμματα κ οτι δεν εκανε τιποτα απο ολα αυτα.μετα αρχισε το σχολειο κ η τρίτη λυκείου. Στην αρχη ηταν πολυ δυσκολο να συνηθισω, αλλα καταφερα να τον καταλαβω.ομως τωρα εδω κ 1, 5 μην τα πράγματα εχογν γινει τραγικα.δεν τον βλεπω σχεδον καθολου.μιλαμε μια φορα τη μερα, το βραδυ, για ενα λεπτο κ πολλες φορες εχει κ νευρα κ μου μιλαει άσχημα . Μου λεει πως δεν ξερει πια πως νιωθει για μένα κ πως νομιζει πως δεν αγαπιόμαστε, απλα συνηθισαμε ο ενας τον αλλο.εγω δεν μπορω με τιποτα να φανταστω πως δεν τον αγαπάω, ομως ερωτευμένη δεν είμαι μαλλον.ομως το κυριο προβλημα ειναι οτι εδω κ 1, 5 μηνα, απο τοτε δηλαδη που ξεπερασα τα ορια της υπομονης μου,αρχισα να σκεφτομαι ενα παιδι που ηθελα πριν τον γνώρισω.μερα με τη μερα τον σκεφτομουν κ περισσότερο. Καθε φορα που τον βλεπω θελω να ειμαι ολο κ πιο κοντα του μηπως κ τυχει να μου μιλήσει. Τη Δευτέρα ειχαμε χορο κ με ειδε κ μου μιλησε για πεντε λεπτα περιπου κ καναμε πλάκα.έχει πολυ χιούμορ, κατι που ποτε δεν ειχε το αγορι μου.τρελαθηκα.μπαινω συνεχεια στο προφιλ του στο fb για να δω φωτογραφίες του.ερχεται μονο τα σαβ/κα εδω συνηθως γτ σπουδαζει.κ περιμενω πως κ πως τα σαββατα για να τον δω.ομως για καποιο λόγο δεν παυω να αγαπαω κ το αγορι μου κ να σκέφτομαι οτι αν το χασω θα πεθανω! Συγνωμη που σας κουρασα αλλα αυτα δεν τα εχω πει ποτε σε κανεναν κ επρεπε καποτε να βγουν απο μεσα μου.δεν ξερω τι να κανω..