ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επιτρέπεται να λες ερωτόλογα σε γυναικείες μορφές της φαντασίας σου; Ιδίως αν είσαι ρομαντική και κρυφά ονειροπόλα φύση, με τη λογοτεχνία και τις εντυπώσεις της Φύσης να γίνονται ένα εξεδιάλυτο πράγμα στο κεφάλι σου; Τα ιδανικά έτοιμα να ξεπηδήσουν και να πλάσουν σκηνές αμέσως πίσω απ'τα μάτια, είτε κλειστά είναι τα βλέφαρα είτε ανοιχτά- να'ναι τάχα τόσο μεγάλο σφάλμα να μεγαλώνεις με αισθήματα θλιμμένα, βαθιά και χρυσαφιά, χωρίς να τους δίνεις μια ενσάρκωση; Είμαι μια τέτοια φύση: παλιά, τέτοια λόγια τα έγραφα κρυφά, τώρα τα μοιράζω δημόσια-μα η ουσία είναι μία, ίδια. Darkthrone κι αναρρίχηση...μπορείτε άραγε να δείτε μες απ'τα μάτια του Ζαρατούστρα; Ν'αφήσετε τον πόνο μαζί με την πρόοδο να δικαιολογεί την, άγρια κι επικίνδυνη για το λογικό, μοναξιά, που φέρνει ο μοναχικός αγώνας; Στην φύση όλα έχουν την θέση τους. Όλη η θέα που θα μπορούσε να ζητήσει ένας θεός, τη βλέπω όλη για τον εαυτό μου...όλη η ουσία κι όλα τα μυστικά νήματα, από μέσα μου περνούν και με παρηγορούν, κάνοντας τη χαρά μου αθάνατη και τη θλίψη παροδική- αυτά νιώθει ο Ζαρατούστρας...μα, κατεβαίνοντας την ευκολοπάτητη πλαγιά, σε πιάνουν οι ακτίνες του απογευματινού πασχαλιάτικου ήλιου και απλώνουν ήρεμα και αγνά βάλσαμο στην ταραγμένη ψυχή, έτσι μελιές που ξαπλώνονται χαϊδευτικά στα πρασινισμένα λοφάκια κάτω στον κάμπο...έτσι έρχεται το τσέλλο του Brahms και σε γαληνεύει, σε μαγεύει, απλώνει το ζεστό του χέρι και φιλά τις πληγές. Τα γόνατα λυγίζουν και βρίσκουν από μόνα τους το χώμα, ενώ ο νους είναι αδειανός: μονάχα ο δροσερός αέρας παρασέρνει τα δάκρυα και θολώνει τα σύννεφα, το φως και το χρυσάφι της δύσης σε ένα απροσδιόριστο αίσθημα- μια κάθαρση, μια αληθινότητα...κι εύχομαι να μπορούσα να σκουπίσω τα δάκρυά μου με χούφτες ολόκληρες ροζ ανθάκια αμυγδαλιάς και μεμιάς να τα αποθέσω δίπλα στο ζεστό μάγουλο μιας όμορφης, κοιμώμενης κόρης με πυρρόξανθα, μακρυά μαλλιά...και θα της έδινα ένα διακριτικό, λεπτό φιλί κάπου κοντά στα μάτια της, χωρίς να την ξυπνήσω- και θα'φευγα. Ναι, θα'φευγα! Έμεινε άλλωστε πίσω απ'τον αμφιβλητροειδή το αποτύπωμα εκείνης της εικόνας, μπερδεμένης και υγρής απ'τα δάκρυα: δεντράκια μακρινά να τρέμουν, ανάκατα με μαβιά σύννεφα κι αέρινος χρυσος να στεφανώνει τον θεόρατο όγκο του βουνού, δείχοντάς μου πού ανήκω. Αυτή είναι η εικόνα της καρδιάς μου. Εκεί βάζω τα αισθήματά μου κι από'κει παίρνουν υλικό τα όνειρά μου- αν είναι να ζήσω όλην μου τη ζωή σ'ένα όνειρο, ας είναι. Εύχομαι η οπτασία που μονοπωλεί τα αισθήματά μου να βρεθεί κάποτε στον δρόμο μου. Αφιερωμένο στον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. - Γεράσιμος Ζωσιμάς.Υ.Γ.: Η “Μπακουρική Διαφήμιση” που έγραψα την προηγούμενη φορά είχε άλλη διάθεση- έτσι είμαστε εμείς οι συγγραφείς: κυκλοθυμικοί, χιουμορίστες, ρεαλιστές κι ονειροπόλοι... “με μια άβυσσο πάνω μας και μια άβυσσο από κάτω μας”...αφού όμως υποσχέθηκα πως θα επέστρεφα, επέστρεψα. Είμαι ο ίδιος που απολαμβάνει Καβάφη, το αλκοόλ, τις γάτες, τις ξυλόσομπες και που έφερε την βροχή πριν λίγες βδομάδες. ;) Τα λέμε (αν θέλετε να σας ξαναγράψω, πείτε μου). https://www.youtube.com/watch?v=1pmBJLI4kVwΥ.Γ.2: Τί σας λέω με τέτοιον καιρό, ε;