ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μμμ...Έχω πολύ καιρό να γράψω στη στήλη.Χρόνια θα έλεγα.Για 5 χρόνια είχα κατάθλιψη.Είχα κλειστεί στο σπίτι μου και το μόνο που έκανα ήταν να είμαι μπροστά στην οθόνη και να περιμένω την επόμενη εξομολόγηση.Όλες οι εξομολογήσεις ήταν η παρέα μου.Οι αστείες,οι μελαγχολικές,οι αγανακτισμένες,οι εφηβικές.Μόνο αυτό έκανα.Δεν μπορούσα να κοιμηθώ και τα βράδια.Εσείς ήσαστε η συντροφιά μου.Αυτό που με έκανε να βγω από την θλίψη μου δεν ήταν ότι ξαφνικά το οικογενειακό μου περιβάλλον άλλαξε,ότι ο αδερφός μου έγινε καλά,ότι άρχισε να μου αρέσει η σχολή μου,ότι βρήκα φίλες που να με αγαπούν πραγματικά και να με παίρνουν έστω ένα τηλέφωνο να δουν αν είμαι καλά.Αυτό που αποτέλεσε ένευσμα της "επανόδου" μου είναι ότι αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι που ονειρευόμουν από μικρή.Το έκανα (χωρίς οικονομικές απολαβές) και πάρα μα πάρα πολύ αργά αλλά σταθερά άρχισα να ξανανιώθω ζωντανή.Γνώρισα νέους ανθρώπους,έλαβα αγάπη από εκεί που δεν το περίμενα και κάτι ακόμα.Αυτό το αστείο για πολλούς πράγμα που άρχισα να κάνω εντελώς χομπίστικα στάθηκε αφορμή να γνωρίσω τον άνθρωπο που αγαπώ και νιώθω ευλογημένη που υπάρχει σ'αυτόν τον πλανήτη ανεξαρτήτως του ότι είμαστε μαζί.Η αγάπη του με έκανε να καταλάβω πως αυτό ήταν τελικά που μου έλειπε από μικρό παιδί.Η αγάπη.Η άδολη,χωρίς όρια,κρίσεις κι επικρίσεις αληθινή αγάπη.Μαζί του ανακάλυψα ότι η ζωή έχει και χρώματα.Πανέμορφα χρώματα.Και κάτι ακόμα:πως εμείς και η σκέψη μας μπορούμε σε μεγάλο βαθμό να διαμορφώσουμε την καθημερινότητά μας και κατ'επέκτασιν τη ζωή μας.Σταδιακά άρχισα να νιώθω ότι μπορώ να ξαναβρώ τη δύναμή μου και να διεκδικήσω όλα όσα θέλω.Μέσα σ'ένα χρόνο έκανα πράγματα που για χρόνια δεν τολμούσα να σκεφτώ ότι θα τολμούσα ποτέ.Σε πολλά από αυτά απέτυχα.Αλλά είμαι τόσο χαρούμενη που τόλμησα.Και μόνο κερδισμένη νιώθω.Για να μη νομίζετε ότι σας κάνω την έξυπνη αυτή τη στιγμή είμαι αρκετά κοντά στο πτυχίο (που έπρεπε να έχω πάρει ήδη αλλά κάποτε δεν μπορούσα να διαννοηθώ ότι θα ξανασχοληθώ μαζί του)και σε φάση ανεύρεσης εργασίας ( που ξέρω ότι είναι πανδύσκολο να βρεις αλλά είμαι αποφασισμένη να το παλέψω όσο δεν πάει).Ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να ξαναγράψω στη στήλη μετά από τόσο καιρό είναι για να δώσω ένα μήνυμα σε όποιον νιώθει ότι η ζωή του δεν έχει πια κανένα νόημα και δεν αξίζει να ζει.Άκουσέ με (ή καλύτερα διάβασέ με):H ZΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΤΕΡΜΟΝΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΣΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΙ.ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΝΕΛ.ΖΗΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑ.ΜΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.ΜΗΝ ΤΟΝ ΘΕΩΡΕΙΣ ΑΧΡΗΣΤΟ,ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ,ΑΝΙΚΑΝΟ.ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΧΡΙΕΑΖΕΤΑΙ ΑΓΑΠΗ,ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ.ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.ΣΕ ΚΑΤΑΝΟΩ ΚΙ ΑΣ ΜΗ Σ'ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΜΟΥ.ΣΟΥ ΔΙΝΩ ΤΗΝ ΠΙΟ ΣΦΙΧΤΗ ΜΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ:"ΠΡΟΧΩΡΑ!ΜΠΟΡΕΙΣ!ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ!"Καλό ξημέρωμα σε όλους!