6.5.2015 | 23:37
Αδερφή μου...
Όσο κι αν τσακωνόμαστε για βλακείες αλλο τοσο αγαπαει η μια την άλλη. Την ειδα να κλαιει,να λυγιζει για εναν γκομενο που της φερθηκε απαισια...η αγκαλια που της εκανα και το χαιδεμα στα μαλλια ,διαπερασε τα δακρυα και μετεφερε τον πονο της μεσα μου!!!Βιωσα τη στεναχωρια και την απελπισια της στη πιο δυσκολη στιγμη της.Καθε της λεξη ξεχειλιζε απο πονο και αμετρητα γιατί.Σου στάθηκα όταν ήσουν χαμένη .Σε εκανα να γελασεις να ξεχαστεις και να ξαναβρεις το νοημα της ζωης σου.Τωρα εισαι πολυ καλυτερα.Σε βλεπω να ξαναπαιρνεις τα πανω σου. Και να ξερες τί χαρά νιωθω που βλεπω την αδερφη μου πάλι και όχι μια χαμένη ύπαρξη...1 χρονο διαφορά εχουμε ,τίποτα ,σχεδον διδυμες αφου μοιαζουμε κιολας πολύ.Σε ΟΛΑ ιδιες. Σ αγαπω πολύ αδερφούλα μου. Κομμάτι μου όμοιο και αναπόσπαστο.Να μη σε ξαναδω ποτέ να χάνεις τον εαυτο σου...ποτέ.Να αγαπάτε τα αδερφια σας.Με τα προβλήματα τους ,με τις ιδιοτροπίες τους ,με όλα. Είναι κομμάτι σας.