7.5.2015 | 18:51
Μια ζωντανη νεκρη...
Ξεπουλαω την ψυχη μου και την καρδια μου κομματι κομματι... Τον γνωρισα και τον ερωτυετηκα... Ειχα την δουλεια μου και τις δραστηριοτητες μου, νοιζομουνα για τον εαυτο μου, ειχα χασει κιλα, πηγαινα γυμναστηριο, εφυγα εξωτερικο για δουλεια και γυρισα... Μετα απο το εξωτερικο ολα σκατα, δουλεα ενα μηνα σ ενα καταστημα και εδψ και 3 μηνες ειμαι ανεργη... Ειμαι ακομα μ αυτο τον ανθρωπο, ειμαι δηλαδη τροπος του λεγειν.... Τον θελω ακομα δεν αντιλεγω, αλλα ο τυπος παιζει ασυστολως με αλλες... Ομως ειναι η επιβιωση μου και η σωτηρια μου. Οι σχεσεις μου με την οικογενεια μου το λιγοτερο τραγικες, καμια υποστηριξη περα απο το οτι μενω με την μανα μου κι τσονταρω. Καμι στηριξη ειτε οικονομικη ειτε ψυχολογικη απο πουθνα... Τον ανεχομαι γιατι χρειαζομαι τα χρματα που μου δινει... Μπορεις να με αποκαλεσεις κατα εναν τροπο ''πληρωμενη'' ισως... Η ψυχη μου αλλαξε και μαυρισε, δεν με αναγνωριζω, ανεχομαι ανθρωπους και κατστασεις γιατι δεν εχω καμια δυναμη στα χερια μου... Καμια δουλεια... Ειμαι 25 και δεν ζω πραγματικα... απλα κανω μαυρες σκεψεις αυτοκτονιας... Εαν δεν ηταν κι εκεινος να με χρηματοδοτει δε ξερω τι θα κανα, αρη σ εκεινον μπορω και ζω καπως αξιοπρεπως οικονομικα, αλλα με τι τιμημα.... Να τον θελω απο την μια , αλλα απο την αλη να αναγκαζομαι να ανεχομαι τα ψεμματα του , το κερατο, τις δικαιολογιες.... Και αλλα... Πορνη να γινομουνα λιγοτερα ψυχολογικα θα ειχα.... Νοιψθψ οτι δεν εχω μελλον... Και το παραδεχομαι οτι προσπαθω να βρω ''χορηγους'', να βρω πελατες να πουλαω το κορμι μου.. Οτι μου απεμεινε δηλαδη... Γιατι απο ψυχη και απο ελπιδα... τελειωσα... και στα θαυματα δεν πιστευω πια, γιατι κι η πιστη μου... απλα χαθηκε!