ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μητέρα μου έχει περάσει πάρα πολλά στη ζωή της. Ο πατέρας μου την πήρε από 14 χρονών, δεν ξέρω όμως αν ήταν με την θέληση της ή χωρίς (προφανώς χωρίς... αλλά αφού το επέτρεψαν οι γονείς της...). Από όσο γνωρίζω ο πατέρας μου δεν είχε σηκώσει ποτέ χέρι πάνω της αλλά ούτε και σε μας τα παιδιά. Ήταν -και είναι- όμως πάρα πολύ νευρικός, την απειλούσε και ασκούσε ψυχολογική βία πάνω της αλλά και πάνω μας. Πλέον όλα αυτά έχουν μειωθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό αλλά πάντα θα υπάρχει μία έκρηξη. Οι γονείς της μητέρας μου πέθαναν νέοι, όταν η μητέρα μου ήταν κάπου στα 30-35. Η γιαγιά απο καρκίνο στα 60+ περίπου και ο παππούς από την στεναχώρια του έπαθε εγκεφαλικό μετά από 2-3 χρόνια. Ενώ ο ένας αδερφός της είχε επηληψία και μετά από πολλά τρακαρίσματα -πριν τον θάνατο των γονιών αλλά και μετά- μετά από κάποια χρόνια έγινε και το μοιραίο (γύρω στα 40 ο θείος μου). Αλλά και το συγκεκρημένο ατύχημα ήταν φρικτό όπως έγινε. Η μητέρα μου έχει τραβήξει πολλές ταλαιπωρίες και στεναχώριες. Συνήθως βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση ψυχικά και κάποιες φορές και σωματικά. Είναι κλειστός άνθρωπος και κρατάει σχεδόν τα πάντα μέσα της και μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτό θα της κάνει κακό.Ο πατέρας μου απο την άλλη έχει περάσει κι αυτός αρκετά, είχε πέσει και θύμα τροχαίου το οποίο ήταν σχετικά σοβαρό, του είχαν επιτεθεί με πέτρες, ενώ κάποια άλλη χρονιά έγινε ένα άλλο τρακάρισμα αλλά αυτή τη φορά, θύματα ήταν τα ζώα που εκτρέφαμε. Είχε πάθει ένα είδος σοκ και ο γιατρός του σύστησε φάρμακα.Δεν ξέρω όμως, τον πατέρα μου τον βλέπω πιο δυνατό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ισχυεί κιόλας. Την μητέρα μου την λυπάμαι και ειδικά σήμερα έτσι όπως την είδα αφού γλύστρισε στο μπαλκόνι και της βγήκε ο ώμος της. Ευτυχώς εκείνη την ώρα ήμουν σπίτι με την αδερφή μου. Εγώ δεν ξέρω τι είχα πάθει, με έπιασε πανικός, νευρικότητα και περπατούσα πάνω κάτω μέσα στο σπίτι έκλαιγα και ξεφώνιζα λες και μας βρήκε μεγάλο κακό. Θα μπορούσε γιατί έπεσε με το πρόσωπο και ακούμπησε το σαγώνι της στο πάτωμα.Νομίζω όμως ότι φταίω κι εγώ κάπου σε όλα αυτά. Και θα σας εξηγήσω γιατί:Όπως ίσως θα έχετε καταλάβει ζω σε χωριό. Είμαι αχάριστη και ενώ το γνωρίζω αυτό, συνεχίζω να είμαι. Θέλω να φύγω όσο τίποτα από την επαρχία/πατρικό και να ζήσω είτε στην πρωτεύουσα είτε κάπου στο εξωτερικό. Είμαι δυστυχισμένη και θέλω να ερωτευτώ, να κάνω σχέση με κοπέλα. Σκέφτομαι ότι πρέπει να φύγω απο εδώ, πριν οι γονείς μου μεγαλώσουν αρκετά και δεν θα είναι σε θέση να φροντίζουν τον εαυτό τους. Αυτό όμως, δεν είναι πολύ εγωιστικό; Οι γονείς έκαναν -και συνεχίζουν να κάνουν- τα πάντα για μας, να μην μας λείψει τίποτα ακόμα και στην ηλικία αυτή που βρισκόμαστε (26 εγώ και 27 η αδερφή μου, άνεργες με συμβάσεις κτλ. ενώ η μεγαλύτερη αδερφή ευτυχώς εργάζεται και ζει στην πρωτεύουσα) κι εγώ να σκέφτομαι την πάρτη μου. Τους τελευταίους μήνες σχεδιάζω να φύγω στο εξωτερικό το καλοκαίρι με προοπτική να εργαστώ και να ζήσω εκεί. Μετά όμως, από το σημερινό ατύχημα που συνέβει στην μητέρα μου, αισθάνομαι, ότι δεν πρέπει να φύγω αλλά να μείνω και να φροντίσω τους γονείς μου όσο μπορώ. Και ειλικρινά, όσο το σκέφτομαι αυτό, τόσο στεναχωριέμαι που θα πρέπει να μην φύγω. Πάλι σκέφτομαι τον εαυτό μου. Γενικά, δεν έχω ζήσει τίποτα στη ζωή μου, κυριολεκτικά, απλά ονειρεύομαι. Κάτι άλλο που με απασχολεί είναι η πίστη. Η οικογένεια μου είναι θρησκόληπτη, από την άλλη εγώ πιστεύω στο μεν Θεο αλλά τελευταία αισθάνομαι σαν να έχω απομακρυνθεί απο το Αυτόν. Κάνω όλο και λιγότερο το σταυρό μου, πηγαίνω στην εκκλησία όλο και λιγότερο, κοινωνάω όλο και λιγότερο, προσεύχομαι όλο και λιγότερο. Σημερα σκεφτόμουν να προσευχηθώ στην εικόνα της Παναγίας αλλά δεν το έκανα, δεν ξέρω τι με κρατάει πίσω. Αλλοτε θα το έκανα αμέσως χωρίς καν να το σκεφτώ κι άν όλα θα πηγαίναν καλά θα ευχαριστούσα Τον ευχαριστούσα. Τώρα πλέον για να το κάνω αυτό, το σκέφτομαι. Δεν με θεωρώ άθεη αλλά ούτε και θρήσκα. Και το χειρότερο είναι ότι κάνω πολύ κακές σκέψεις θέλοντας το κακό του άλλου, ενώ στην πραγματικότητα δεν το θέλω, αλήθεια. Ενώ το σκέφτομαι παράλληλα με "μαλώνω" να σταματήσω να σκέφτομαι έτσι. Δεν ξέρω αλλά θεωρώ ότι κάποιες φορές όλα αυτά που παιρνάμε είναι ένα είδος τημωρίας από Καποιον/Κάτι.Οι γονείς μου είναι πολύ καλοί άνθρωποι -παρόλο που κάποιες φορές τους βρίζω από μέσα μου για διάφορους λόγους- γιατί θεωρώ ότι μας μεγάλωσαν σωστά.Με συγχωείτε για την μεγάλη έκταση του κειμένου, ήθελα απλά να τα βγάλω από μέσα μου. Ευχαριστώ όσοι και όσες διαβάσατε την εξομολόγησή μου.