ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
9.5.2015 | 14:30

Είναι θλιβερό;

Είναι πολύ θλιβερό που δε νοσταλγώ τη μητέρα μου;Πέθανε όταν ήμουν μικρή και δεν θύμαμαι τίποτα καλό από εκείνην.Ήταν μια κακή και ανεύθυνη μάνα.Δεν θέλω να περιγράψω λεπτομέρειες.Δεν το έχω παραδεχτεί ποτέ σε κανέναν.Με λυπούνται που την έχασα νωρίς,πιστεύουν ότι αν την είχα ακόμα,θα ήταν καλύτερη η ζωή μου.Εγώ είμαι σίγουρη ότι θα ήταν πολύ χειρότερη,στην καλύτερη περίπτωση θα γινόμουν σαν αυτή.Τα σκέφτηκα όλα αυτά για την αυριανή ημέρα,τη γιορτή της μητέρας.Θα γεμίσουν τα site και τα social media ευχές και γλυκανάλατα για όλες τις > του κόσμου,οι τηλεοράσεις αφιερώματα,οι δρόμοι γελαστές μαμάδες να κρατάνε λουλούδια από τα χαρούμενα βλαστάρια τους...Διαβάζω κατά καιρούς σε αυτή τη στήλη εξομολογήσεις λατρείας για τις μαμάδες τους,συχνά με προτροπές τύπου >.Και αναρωτιέμαι,μόνο εγώ είχα μάνα στραβόξυλο;Είμαι μισός άνθρωπος που δεν κάνω αυτό που θα έκανε κάθε ορφανό από μητέρα παιδί,δηλαδή να κλαίω και αισθάνομαι ανυπεράσπιστο;Με τις γιορτές ποτέ δεν τα πήγαινα καλά,συγκεκριμένα με όλον αυτό το ψυχαναγκασμό που είναι προκάτ λόγω καπιταλιστικού συστήματος.Δεν με πείραξε ποτέ που κάποια Χριστούγεννα δεν πήρα δώρα ή δεν γευμάτισα με δικούς μου ανθρώπους,που κάποια Πρωτοχρονιά άλλαξα έτος ολομόναχη,που κάποια Μ.Σάββατα δούλευα ως αργά και δεν έβρησκα κάποιον να πάμε παρέα στην Ανάσταση,που τις περισσότερες ημέρες των ερωτευμένων δεν είχα γκόμενο,που κάποιους Δεκαπεντάυγουστους δεν μπορούσα να φύγω τριήμερο.Δεν θα ξεχάσω όμως ότι όταν πλησίαζε η δεύτερη Κυριακή του Μάιου ήταν το μεγαλύτερό μου άγχος στα χρόνια του Δημοτικού.Κάθε χρόνο γράφαμε έκθεση για τη μαμά μας, > λέγαν δάσκαλοι και δασκάλες.Τα δύο πρώτα χρόνια που ζούσε ακόμα έγραφα ό,τι μου κατέβαινε,> ότι δήθεν είναι καλή και με φροντίζει.Όταν πέθανε και μας ανακοίνωναν για την φετινή έκθεση για την γλυκιά μας τη μανούλα που όλοι πρέπει να αγαπάμε,άλλα παιδιά που γνώριζαν τι μου είχε συμβεί με κοιτούσαν με λύπη.Κανά δυό άλλα με έβριζαν που δεν έχω μαμά ή απέφευγαν να με κάνουν παρέα.Δεν μπορώ να θυμηθώ τι σκεφτόταν το παιδικό μου μυαλουδάκι τότε.Αλλά δε νομίζω κατά βάθος να ευχόμουνα να υπήρχε ακόμα στη ζωή για να έχω μια μαμά όπως τα άλλα,τα > παιδιά. Δεν ξέρω αν θα ήταν χειρότερο από αυτό που έζησα να είχα μια αξιολάτρευτη μαμά και να ζούσα με την απώλειά της...
 
 
 
 
Scroll to top icon