16.5.2015 | 18:48
.
Νοιωθω οτι δε με καταλαβαινει κανεις. Οτι δεν εχω ουτε μια αληθινη φιλη που να θελει κατι παραπανω απο το να βγουμε ενα σαββατοκυριακο για.χαβαλε. Προτιμω πολυ περισσοτερο να περναω χρονο μονη μου. Και ουτε οι γονεις μου με καταλαβαινουν. Η μανα μου εχει ενα προβλημα και νομιζει πως ολα τα αλλα ειναι κατωτερα, και πως πρεπει να ειμαστε ολη την ωρα χαρουμενοι και να μη νευριαζουμε ποτε για αυτο που μας απασχολει. Με απογοητευουν συνεχεια τα παντα γυρω μου. Θελω απλα να καθομαι στο κρεβατι μου. Τιποτα αλλο.Δεν εχω ορεξη να μιλησω σε κανεναν. Και το ξερω οτι ειναι μια φαση, εχει ξαναρθει και περασε.και οτι υπαρχουν σημαντικότερα προβληματα. Αλλα οσο και αν υπαρχουν καποιες μερες ευχαριστες στο ιδιο συμπερασμα καταληγω. Απο το να μην βρισκω ευχαριστηση σε τιποτα καλυτερα να μην ειχα γεννηθει καν.
