ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρώτα αυτό με ενδιαφέρει. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου βάρος, η μεγαλύτερη ψυχολογική πίεση. Κανείς να μη βρεθεί στη θέση μου, να αμφιβάλλει για τη ζωή του. Πρώτα αυτό και μετά όλα τ άλλα. Λείπει ο έρωτας από τη ζωή μου και γίνομαι υπερβολική, ενθουσιάζομαι, απογοητεύομαι, λέω μεγάλα λόγια, προσπαθώ να τον κάνω να ανοιχτεί, να εκδηλωθεί, έστω και ως ηθική δικαίωση, προσπαθώ με τον ένα τρόπο, με τον άλλο, εκνευρίζομαι, κλαίω, τα παρατάω, ξαναπροσπαθώ. Χρόνια τώρα, δεν έχω καταλάβει ποιός κυνηγάει ποιόν, ποιός είναι η γάτα και ποιός το ποντίκι. Μερικές φορές λέω από μέσα μου, θα τον κάνω να μου τα ομολογήσει όλα και μετά θα τον παρατήσω, έτσι για τον κατακερματισμένο μου εγωισμό. Όμως πιο πολύ θα πληγωθώ εγώ τότε και δεν ξέρω αν αξίζει, δεν ξέρω αν κέρδισε ποτέ κανείς με την εκδίκηση. Και τί σημασία έχουν όλα αυτά αν είμαι άρρωστη; Ακόμη και να βρω αυτό(ν) που ψάχνω, τί σημασία θα έχει αν η ζωή μου είναι ένα μαρτύριο; Τα τελευταία χρόνια υποφέρω. Πόσο ακραία μπορεί να είναι τα λάθη μου, που να αξίζω αυτή τη ζωή; Νιώθω ότι μια μαύρη τρύπα μου ρουφάει τη ζωτικότητα, τη νεότητα, την ομορφιά, τα πάντα...νιώθω γερασμένη, άσχημη, ανάπηρη...νιώθω πολύ μεγάλη για να ονειρεύομαι. Και λέω στον εαυτό μου, είσαι νέα ακόμη, έχεις καιρό μπροστά σου να βρεις την ευτυχία...έχει σημασία πια; Μπορώ να τη ζήσω;