ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σημερα σε ειδα να κλαις. Μπροστα μου. Για πρωτη φορα. Ποτε ξανα δεν σε ειχα δει να κλαις. Μου ειχαν πει πως καποτε ειχες κλαψει, αλλα δεν το ειχα δει ποτε με τα ματια μου. Και καλυτερα να μην το εβλεπα. Πρσπαθω να θαψω αυτη την εικονα βαθια μεσα στο μυαλο μου αλλα δεν μπορω. Ησουν παντα σκληρος και αυστηρος. Απροσιτος. Ποτε δεν αφηνες το προσωπο σου να τσαλακωθει και ποσο μαλλον τα ματια σου να γεμισουν δακρυα. Ακομα δεν ξερω αν σε αγαπαω. Μα σημερα που σε ειδα σε αυτη την κατασταση πληγωθηκα ανεπανορθωτα. Στεναχωρηθηκα. Ενιωσα ενοχη. Αδυναμη να αντιδρασω και να σε βοηθησω. Αρκεστηκα στο να σου φερω νερο και το χαπι της πιεσης. Χριστε μου... δεν ηξερα πως να αντιδρασω, τι να κανω, πως να φερθω. Οσο σε επαιρνα αγκαλια ή σου χαϊδευα το χερι, τοσο περισσοτερο οι λεξεις δυσκολευονταν να βγουν απο το στομα σου γιατι τις επνιγαν τα δακρυα. Νιωθω τοσο σοκαρισμενη και μουδιασμενη. Μπαμπα, μην κλαψεις ξανα...