ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλα κύλαγαν ρολόι, είχαμε την τέλεια σχέση, υπήρχε απόλυτη αρμονία. Αυτός ήταν ο άντρας της σχέσης, μου προσέφερε ασφάλεια και υποστήριξη, είχε αναλάβει τον ρόλο του δυνατού ανάμεσα μας. Εγώ πάλι, τον έκανα να νιώθει ωραία για τον εαυτό του, και ήμουν αυτή που τον έσπρωχνε να κυνηγήσει τις φιλοδοξίες του. Όλα αυτά συνειδητά. Συζούσαμε και δουλεύαμε και οι δύο. Τότε η δουλειά του πήγαινε φανταστικά. Εγώ πάλι μόλις έιχα ανοίξει λογιστικό γραφείο, έιχα λίγους πελάτες, και μικρό εισόδημα, αν δεν ζούσαμε μαζί ίσα που θα με έφταναν να ζήσω. Υπήρχε μεταξύ μας αφάνταστη έλξη, θα το έλεγα αλλιώς μαγνητισμό πολικότητα, σαν δύο αντίθετα φορτισμένους μαγνήτες που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς από το να μένουν κολλημένοι. Παντρευτήκαμε και όλα συνέχισαν έτσι κάναμε και δυο υπέροχα παιδιά και πίστευα πως είχα βρει την ευτυχία. Η δουλεία μου τότε άρχισε να παίρνει τα πάνω της και είχα μια πολύ γεμάτη καθημερινότητα. Πιεζόμουν και πιέζομαι λίγο, δουλεύοντας πρωί απόγευμα και έχοντας την αποκλειστική επιμέλεια του σπτιού αλλά μου έδινε τόση ενέργεια που δεν υπήρχε κούραση... Κάθε μέρα ανυπομονούσα να νυχτώσει για να μείνω μόνη μαζί του! Με το που μπήκε η κρίση, η δουλειά του πήρε τον κατήφορο, κινδυνεύει να βάλει λουκέτο στο μαγαζί που με τόσο κόπο έστησε. Και όλο αυτό τον έχει επηρεάσει σε κάθε επιπέδο. Πιστέυω πως νιώθει λίγος τώρα που βγάζει λιγότερα από μένα. Καταλαβαίνω πως έχει ακυρωθεί κάπως σαν άντρας αφού δεν μπορεί να προσφέρει και πολλά. Δεν τον κατηγορώ καθόλου για αυτό. Δεν μπορεί πια να ανταπεξέλθει στον κλασικό ρόλο του άντρα και πατέρα δηλαδή να δίνει στην οικογένεια του. Ίσως σε κάποιους να ακούγεται υπερβολή, αλλά εφόσον η σχέση μας ήταν ανέκαθεν η παραδοσιακή μεταξύ άντρα- γυναίκας, ίσως νιώθει πως χάνει την αντρική του ταυτότητα. Οικονομικό θέμα δεν έχουμε τα χρήματα μας φτάνουν για να ζούμε , όμως η σχέση μας έχει φθαρεί μάζι με τον εγωισμό του. Ο εγωισμός του και η υπερηφάνεια του ήταν ο πυλώνας της σχέσης μας. Έχει χάσει πια την ζωτικότητα του, την 'επιθετικότητα' του, δεν με θέλει όπως πριν, έχει αλλάξει. Το σεξ έχει καταντήσει ανιαρό, ενώ κάποτε κάθε βράδυ γινόταν ανάσταση... Και εγώ έχω αλλάξει μαζί του δεν έχω πλέον ενέργεια για τίποτα (από αυτόν αντλούσα την ενέργεια μου), έχω αρχίσει και μισώ την δουλειά μου, νιώθω άσχημα για την επιτυχία μου. Θα τολμούσα να πω πως έχω πάψει να αισθάνομαι γυναίκα δεν με κάνει πια να αισθάνομαι μία, οι ρόλοι έχουν αντιστραφέι και δεν μπορώ να το αντέξω αυτό! Πραγματικά θα προτιμούσα να καταστρεφόταν η δική μου καριέρα, λιγότερο θα μας στοίχιζε! Εμένα το πως τα επαγγελμάτικα του δεν πάνε καλά , δεν με κάνει να τον βλέπω ως κάτι λιγότερο και άνεργος να έμενε πραγματικά δεν θα με ένοιαζε καν. Αυτό που με σκοτώνει έιναι να τον βλέπω να μαραζώνει, να έχει χάσει την μαχητικότητα του, ενώ τώρα θα μπορούσε να κάνει πράγματα για να αντιστρέψει την κατάσταση. Ένα χρόνο είναι έτσι...Προσπαθώ με κάθε δυνατό τρόπο να θρέψω το 'εγώ' του αλλά τίποτα δεν λειτουργεί. Και τι δεν έχω δοκιμάσει! Αν συνεχίσει έτσι θα μας καταστρέψει, θα λυγίσω...Θέλω να τον θαυμάζω ξανά, το χρειάζομαι! Θα ζητήσω βοήθεια κυριώς από τους άντρες της στήλης που ίσως βρίσκονατι πιο κοντά στον ψυχισμό του.υγ.Οκ σε ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε ίσως φένεται γελοίο, αλλά δεν είναι και λίγο ένας κατεστραμένος γάμος!