ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

“Τέτοια ώρα έξω και γυρίζεις σπίτι; Καμμιά παρέα, καμμιά κοπέλα;” με ρώτησε ο ταξιτζής χθες γύρω στις δύο η ώρα το βράδυ. Τί να του απαντήσω; Όσο και να παραπονεθώ, “τα παράπονα στον διευθυντή”. Εγώ όμως πικραίνομαι. Ξεκινάς να καταλαβαίνεις και σε δασκαλεύουν να είσαι καλός κι εργατικός. Βλέπεις ξεκάθαρα ότι δεν λειτουργεί. Από πλευράς ηθικής και καλλιέργειας, έχουν δίκιο...αλλά στην πράξη είσαι ο τελευταίος στην ουρά. Ακούς, μικρός κι έφηβος, τραγούδια και πείθεσαι ότι έτσι είναι: οι άνθρωποι διψάν για ρομαντισμό κι αγάπη και θα το έκαναν πραγματικότητα...αν μόνο τους δοθεί η ευκαιρία. Φυσικά, στην πράξη βλέπεις ανώριμα κοριτσάκια να τρέχουν πίσω από κάφρους, ανθρώπους πιο ευαίσθητους να καταλήγουν του πεταματού και γύρω στα 30 να παντρεύεσαι τον συμβιβασμό. Βλέπεις τα ζευγάρια κι αρχίζεις ν'αμφιβάλλεις για τη νοημοσύνη τού άλλου φύλου...αλλά τελικά συμπεραίνεις ότι δεν είναι θέμα νοημοσύνης αλλά ότι όμοιος ομοίω αεί πελάζει...είναι μια παρηγοριά, όταν κοροϊδεύεις τον εαυτό σου: “Είδες προβλήματα που έχουν; Καλύτερα μόνος”. Κακομοίρη... Και λες... “Ας κάνουν ό,τι θέλουν οι άλλοι, ΕΓΩ τί κάνω”. Και ξεκινάς. Μορφώνεσαι, τρίβεσαι με τη ζωή, μαθαίνεις, κυκλοφορείς...και φτάνεις στα 26 να ζηλεύεις τα γυμνασιάκια, που φασώνονται με τρόπους που δεν έχεις φασωθεί ποτέ. Λες “Θα'ρθει, δεν μπορεί”. Μα δεν έρχεται. Όχι μόνο δεν έρχεται, αλλά χάνεις και λίγο-λίγο το κουράγιο σου...χλαπάτσα στην χλαπάτσα, κάποια στιγμή λες “νισάφι,α παρατήστε με”. Εννοείται πως δεν το εννοείς- η πίκρα κι οι πληγές μιλάνε εκεί, όχι εσύ. Αυτό όμως δεν αλλάζει κάτι. Έλα όμως που, όσο κι αν προσπαθείς, είναι λες και σ'έχει μουντζώσει ο θεός: έχασες το starting gun, που λέει το τραγούδι- και βλέπεις γύρω σου την πλειοψηφία να έχει λάβει ο βάπτισμα του πυρός και να μπαινοβγαίνει σε σχέσεις, ενώ εσύ ψάχνεις την είσοδο ακόμα. Σαν γελοίος, σαν ανεπίδεκτος μαθήσεως...σαν βλαμμένος, με την έννοια ότι έχεις βλάβη, κάτι δεν σκαμπάζεις, δεν μπορεί να είναι όλοι οι άλλοι έξυπνοι κι εσύ ο ηλίθιος- κάτι κάνεις λάθος. Άααντε βρες το αυτό το “κάτι”- σε ρουφάει, σε λιώνει, σε διαλύει κι εν τέλει, γυρνάς μόνος σπίτι κάθε βράδυ και νιώθεις ακόμα πιο ηλίθιος από πριν. Για να ηρεμήσω και να κοιμηθώ, σκέφτομαι: “Κοιμήσου...κανείς δεν σε χρειάζεται αυτήν την ώρα. Κανείς δεν σ'έχει ανάγκη δίπλα του για να κοιμηθεί”. Και λες “Να λείπω ποτέ σε κανέναν; Να άρεσα ποτέ σε κανέναν στον δρόμο; Θα με αναζητούσε κανείς;” Και φυσικά, όχι. Πρέπει να σηκωθείς το πρωί, να συνεχίσεις να ζεις, να μηχανεύεσαι σχέδια επιβίωσης, δουλειάς, απαραιτήτων εργασιών...και ξεχνάς πώς είναι να είσαι άνθρωπος. Τυχαίνεις καμμιά φορά σε παρέα και σού φαίνεται εξωγήινο- τόσο πολύ σε απαλλοτριώνει η μοναξιά. Και λες “Αν είμαι έτσι στα 26 μου, γιατί να θέλω να τα κάνω 56;” Άπαξ πεθάνουν κι οι δικοί σου, χάθηκες, έγινες αόρατος για τον κόσμο. Αόρατος και για τις γυναίκες, αόρατος και για την ίδια σου την αισιοδοξία. Έχω ξεχάσει γιατί ζω. Έλεγα πως ήταν η αγάπη ένα κίνητρο, αλλά νιώθω σαν τον Σίσσυφο. Είμαι 26 και δεν θέλω να σταματήσει ο χρόνος. Έχω βρει διεξόδους, αλλά με αντίκτυπο μηδέν- στον πάτο όλων βρίσκεται η μοναξιά. Αυτά θα του έλεγα.