ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αυτό που μου συμβαίνει ή συμβαίνει και σε άλλους απλά δεν το παραδεχόμαστε , παρά μόνο ψυθιριστά στον εαυτό μας? θέλω να πω ότι αγαπάω τον πρώην μου σαν ένα κομμάτι της ψυχής μου που πάντα θα ζεί σε ένα ωραίο γλυκανάλατο κουτί του πάρελθόντος μου χωρίς πικρές αναμνήσεις γιατί πλέον τώρα ξέρω ότι τόσα μπορούσε τόσα μου έδωσε, τοσο μπορούσε να με εκτιμήσει τόσο με εκτίμησε.ομολογώ ότι τον σκέφτομαι που και που, με την εννοία ότι θέλω να είναι καλά, εύχομαι να καταφέρει να ζήσει την δική του ζωή και όχι των άλλων (γονιών, κοινωνικών-ταξικών επιταγών κτλ), αλλά ρε παιδιά μου είναι τόσο μακρινό όλο αυτό.εγώ εδώ και 4 χρόνια έχω σοβαρή σχέση με άλλον, συζούμε, θα παντρευτούμε σύντομα, η σχέση αυτή μου δίνει δύναμη και την πεποίθση ότι ότιδήποτε θελήσω να κάνω στην ζωή μου θα το κατορθώσω, με τον άνθρωπο που είμαι τωρα έχω την αίσθηση ότι όλα μου τα όνειρα μπορώ να τα πετύχω, είναι τόσο αναζωογονητικό και δυνατό αυτό το συναίσθημα.Τα τελευταία τρία χρόνια ωστόσο ο πρώην μου ανοιχτά και ξεκάθαρα μου ζητά να γυρίσω πίσω, ταζοντας μου τα απίστευτα, γιατί τώρα με εκτίμησε, τότε με είχε ψιλοβαρεθεί, εγώ είναι φυσιολογικό να στεναχωριέμαι που στεναχωριέται ? είναι σαν κάποιος να έχει πληγώσει το παιδί μου, μόνο που αυτός ο κάποιος είμαι εγώ? είναι κουλό αλλά νομίζω ότι τον αγαπάω σαν παιδί μου