ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η κρίση που ζούμε κρύβει τις τραγικότερες ανθρώπινες ιστορίες και δυστυχώς η αίσθηση που προκαλούν είναι εφήμερη. Όλοι διαβάζουμε κάτι καθημερινά που ξεχνάμε την επομένη σαν να μην είχε συμβεί ποτέ. Έχουμε απευαισθητοποιηθεί.Σκέφτομαι πως η γενιά μου δεν είχε πόλεμο, αντίσταση στην κατοχή ή πολυτεχνείο για να δείξει κάποια ιδανικά που γίνανε ταινίες και ίσως η μόνη αντίσταση των ημερών είναι να προσπαθεί κανείς να μην σκέφτεται αποκλειστικά την επιβίωσή του αλλά και τον συνάνθρωπο. Βρέθηκα πρόσφατα στον Άγιο Σάββα για εξετάσεις και τελικά χειρουργήθηκα. Συνάντησα και κάποιους πιο δυστυχισμένους ανθρώπους από εμένα αυτή την περίοδο και δεν τους λυπήθηκα, δεν χάρηκα για την καλύτερη μου θέση, δεν χάρηκα με τον πόνο τους. Απλά ήμουν αναίσθητος. Ίσως ήταν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που λειτούργησε. Συνειδητοποίησα ευτυχώς γρήγορα πως ήμουν σε αυτόματο πιλότο και λειτουργούσα μηχανικά. Επέλεξα να αισθανθώ. Κάποιους τους χαμογέλασα λέγοντας καλημέρα, με κάποιους έπιασα κουβέντα για να ξεχαστούμε, με την κυράτσα που ήθελε να φάει την σειρά όλων ξεχέστηκα, κάποιον ίσως και να βοήθησα απλά ακούγοντας τον. Έμαθα πως σε μια κρίση είναι φυσιολογικό ή έστω σύνηθες να μουδιάζει κανείς, να αδρανεί, να μην αισθάνεται, να κοιτά απλά να επιβιώσει. Επέλεξα πως δεν μου είναι αρκετό. Διάλεξα να ζω. Σε αντίθεση με την επιβίωση, το να ζει κάποιος σημαίνει να μπλέκει την ύπαρξή του με αυτές των άλλων θετικά. Για σένα που έτυχε να διαβάζεις αυτές τις γραμμές... μπλέξε την ζωή σου με των άλλων. Πες μια καλημέρα. Χαμογέλασε. Κλάψε. Ζήσε.