ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω άλλο να προσπαθώ να αλλάξω μια κατάσταση που δε λεει να αποκτήσει διαφορετική ροη. Πρόσφατα άρχισα να συζώ με τον αδερφό μου και μου ειναι παρά πολυ δύσκολο γιατι αφενός είχα συνηθίσει μονη μου και αφετέρου ειμαστε τα δυο άκρα. Δε με ακούει σε τίποτα. Δεν θέλω να του επιβάλλω τις δικές μου συνήθειες αλλα εκείνος πια δε σέβεται καμία απο τις δικές μου και γενικά δε με σέβεται. Δε σέβεται τον χώρο μου. Νιωθω οτι βρέθηκα ξαφνικά να μεγαλώνω παιδι. Αλλα θα ήμουν εγωίστρια να συζητήσω γι'αυτο με τους γονείς μου που προσπαθούν τοσο πολυ και κάνουν ο,τι καλυτερο για εμας. Ομως εγω....εγω δεν μπορω να το κανω αυτο πια...κάθομαι και κλαίω και στεναχωριέμαι και παρακαλάω τα χρονια να περάσουν γρήγορα και να σηκωθώ να φύγω να πάω να ζήσω μονη μου...ή απλως κάποια στιγμη να συνηθίσω...ελπίζω κάποια στιγμη να αρχίσει να με καταλαβαίνει...πφφφ