ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτές τις μέρες δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια, ξυπνάω το πρωί και κλαίω. Μπαίνω εδώ μέσα για να ξεχαστω, γράφω όμορφα ή ιδιαίτερα λόγια σε κάποιους που μπορεί να χρειάζονται μια γνώμη, καμιά φορά κάποιος θα πει τι όμορφα που γράφεις, τι ωραίο αυτο που είπες.... Κι όμως το σπίτι είναι πάντα άδειο, είμαι μονη, βοηθάω τους άλλους με τα λόγια μου, τους στηρίζω αν χρειαστεί, όλοι θεωρούν πψς είμαι συγκροτημένη, ενδιαφέρουσα, σοβαρή... Και μέσα μου μεγαλώνει μια βαθιά κρυμμένη απόγνωση. Δεν έχω τίποτα σταθερό, τίποτα χειροπιαστό, δεν βρίσκω δουλειά, δεν έχω κανέναν να μπορώ να βασίζομαι (το ξέρω μονοι μας είμαστε όλοι) κι αν συμβεί το οτιδήποτε δεν ξέρω πως θα τα βγάλω πέρα. Έχω πάντα κουράγιο να δώσω στους άλλους αλλά αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί βυθιζομαι σε έναν πρωτόγνωρο πανικό που με τρώει από τα μέσα. Δεν ήταν αυτή η ζωή που ονειρεύτηκα. Δεν ήταν αυτό που περίμενα πως θα ζούσα. Χωρίς λεφτά. Χωρίς δουλειά. Χωρίς κανένα. Όλοι να με θεωρούν άτομο αξιόλογο αλλά κανείς να μην είναι εκεί αν συμβεί κάτι. Θλίψη. Δεν έχει νόημα και που τα λέω, το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου... Να κι εδώ τόσες φορές που μπαίνω, τοσες κουβέντες που έχουμε ανταλλάξει άγνωστοι μεταξύ άγνωστων, θα προτιμούσα απλά να υπήρχε ένας άνθρωπος να νοιάζεται, να είναι εδω στα αλήθεια... Δυστυχώς δεν υπάρχει και δεν ξέρω πως να συνεχίσω όταν όλα είναι δύσκολα και εγώ είμαι μεγάλη πια... Στην ηλικία που οι περισσότεροι νομίζεται πως θα έπρεπε να τα έχουμε όλα λύσει. Όχι, δεν είναι ότι θα παρατήσω την προσπάθεια, εγώ είμαι η πρώτη που λέει πως δεν ξέρουμε τι μας περιμένει στη γωνία, αλλά... Δεν ήταν αυτή η ζωή που ονειρεύτηκα γαμωτο! Δεν έκανα ότι έκανα για να βρεθώ στο τίποτα. Και είναι πλέον πιο δραματική η πραγματικότητα μου από διάφορα σενάρια γι' αυτό προσπαθώ να ξεχαστω εδώ μέσα. Γιατί εκεί έξω δεν υπάρχει κανείς... Και ουτε ξέρω αν και πως θα καταφέρω να συνεχίσω... Συγνώμη για τον αρνητισμο, είναι αυτή η βαθιά κρυμμένη απόγνωση που δε λέει να κοπάσει...