9.6.2015 | 00:05
Η ζωή όπως είναι...
Είναι σίγουρα εντυπωσιακό πόσο απρόβλεπτα μπορεί να εξελιχθεί η ζωή.Για πολλά χρόνια τη ζούσα όπως την είχαν προγραμματίσει άλλοι για μένα. Και νόμιζα πως θα πήγαινε έτσι ως το τέλος.Ερωτεύτηκα κιόλας, και μάλιστα με πάθος. Νόμιζα ότι θα κρατούσε και αυτό για πάντα.Κάποια στιγμή όμως όλα αυτά έκαναν τον κύκλο τους. Τίποτα από τα παλιά δεν υπάρχει πια και η ζωή, με ένα μαγικό τρόπο, καίει μέσα μου και τα τελευταία υπολείμματα του παλιού. Μέσα σε όλο αυτό το χαμό, δυσκολεύομαι να βρω συμμάχους και βοήθεια ακόμα και μέσα στην οικογένειά μου.Δεν ξέρω τι θα γίνει από δω και πέρα. Θα μπορούσα να μαι πάλι 10 χρονών και να με ρωτήσεις: Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω απάντηση.Νομίζω ότι ξαναρχίζω απ την αρχή. Φίλοι και γνωστοί παντρεύονται, κάνουν παιδιά, κι όμως εγώ, ο πιο προγραμματισμένος και αποτελεσματικός (κάποτε) από όλους, είμαι ο πιο φλου, ο πιο απρόβλεπτος, ο πιο αβέβαιος για το παρακάτω. Σχεδόν εκτός παιχνιδιού. Απίστευτο.Μπορώ να πω ότι με αποφεύγουν κιόλας. Είμαι σίγουρος ότι θα έχουν τους λόγους τους.Μου αρέσει που νιώθω μόνος. Κάποιες φορές βέβαια είναι λίγο φοβιστικό όλο αυτό. Δεν ξέρω αν θα άντεχα τώρα έναν έρωτα.Θα τον ήθελα βέβαια.Αλλά νομίζω ότι προέχει να βρω εμένα.