ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο αρ μου πηγαίνει σε event κάθε βδομαδα και λόγω αυτού γνωρίζει πολυ κόσμο (ειναι και η δουλειά του τέτοια, pr), ομως ολοι μου λένε οτι ειναι πολυ απόμακρος και δεν πλησιάζει κανένας αν δεν τον πλησιάσουν πρωτα. Με τα πολλα, εμφανίστηκε ενα συνέδριο στο μοντε καρλο που έπρεπε να το διοργανώσει κι ολας. Ηθελα να πάω μαζι του (να του εκανα έκπληξη), ετσι κι αλλιως δε θα με καταλάβαιναν και μετα θα ένιωθαν πανικόβλητοι, θα ειχα ενισχύσει τη φιλαυτία μου βέβαια, όμως ολα θα έβγαιναν αντίθετα. Τον πηρα τηλεφωνο και του ειπα πτι δεν πρόκειται να πάω για διακοπές απ τη στιγμή που τρέχουν χιλιάδες πράγματα στη ζωή μου και πως πρέπει να τα βάλω σε μια τάξη. Θα έχανα ή θα κέρδιζα; Η πορεία θα έδειχνε. Έτσι κι έγινε, εκείνος έγινε χάλια, ήταν στο πάτωμα μετά από αυτό. Μπορώ να πω οτι ερεθίστηκα κάπως, αλλά όχι πολύ γιατί συνειδητοποιησα πόσο μάταιη ειναι η εγγύτητα. Έκανα μαλακία και δεν το λεω με διάθεση σνομπισμού ή απελπισίας προς τον εαυτό. Απλά κάθε φορά που μου προτείνει κάποιος το οτιδήποτε θα τον σαρκάζω και θα σκέφτομαι μα πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι. Έχω 29-30 μέρες να δω τι θα κανω, στη χειριστη περίπτωση (14-15 για να αλλάξει η ζωή μου, αν δεν ισχύει (που με κανει να αισθάνομαι δυσάρεστα) και δε νιώθω χάλια αν δε συντρέχει λόγος/λόγοι.-1-2-3-4 Κλπ.. Ή επανάληψη.Όταν πέρασαν οι μέρες και τελικά το είπα σχεδόν πορνογραφικά, ότι δηλ δεν μπορούσα να γίνω το παιχνίδι του, σηκώθηκε κι έφυγε και τον χώρισα οριστικά πια. Από τότε αντάλλασσα e-mail με τον πάσα έναν για να τον ξεπεράσω. Έκανα και σεξ με δάκρυα, αλλά δεν ήταν αρκετό.