14.6.2015 | 03:06
Βασίλη..
..μόλις θυμήθηκα εκείνο το πρωινό τότε σπίτι μου, στο κρεβάτι μου. Εσύ κρατούσες αγκαλιά εμένα και γω κρατούσα αγκαλιά το σκύλο. Ξαπλωμένοι κάτω απ' τα σκεπάσματα και οι τρεις, κολλητά ο ένας δίπλα στον άλλο, σαν "οικογένεια". Χαμογέλασα. Ύστερα όπως πάντα μετά την ανάμνησή σου σβήστηκε το χαμόγελο. Μιλάω για εκείνο το χαμόγελο που σου άρεσε να χαζεύεις και που πυροδοτούσε το δικό σου. Λείπεις. Δε ρωτάς ούτε για μένα, ούτε για το φιλαράκι σου πια. Να είσαι καλά, πάντα να είσαι καλά και να χαμογελάς. ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΓΙΑΤΙ ΣΟΥ ΠΑΕΙ! Λ.
