ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω σχεση εδω και δυο χρονια με ενα παιδι. Μετα απο διαφορες καταστασεις και διαφωνιες ειδικα τον τελευταιο χρονο καταλαβα οτι λειπει κατι απο αυτη τη σχεση.Εχω κανει αρκετες φορες παραπονα αλλα δεν καταλαβαινει προφανως. Ισως να ειναι η ρουτινα δεν ξερω παντως εχω σκεφτει σοβαρα να χωρισω...παρολα αυτα σε αυτο το διαστημα τον εχω συνηθισει πολυ, δεν μπορω να σκεφτω πως θα ειναι η καθημερινοτητα μου χωρις αυτον γιατι ειμαστε ο ενας το στηριγμα του αλλου δεν εχουμε και "σοβαρους" φιλους και λογω καποιας ψυχολογικης διαταραχης δικιας μου με πιανει απεραντη θλιψη και ξεσπαω βιαια στη σκεψη οτι θα με αφησει η θα τον αφησω, φοβαμαι την εγκαταλειψη αλλα νιωθω πως πλεον εχει χαθει το παθος και ολο το ερωτικο κομματι και πλεον ειμαστε σαν φιλαρακια και δεν μαρεσει αυτο. Τον αγαπω πολυ ως ανθρωπο αλλα δεν ξερω πλεον εαν τον "ποθω". Ειναι περιπλοκο το θεμα...γαμω την μεταιχμιακη προσωπικοτητα. Καποιες φορες σκεφτομαι οτι ισως καλυτερα να μην αναπτυξω καμια σχεση με τους γυρω μου για να τους γλιτωσω γιατι τους πληγωνω με την ψυχολογια μου και πληγωνομαι και γω η ιδια...