ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την γνώρισα την φίλη μου 4 χρόνια πριν. Και περάσαμε ωραίες στιγμές. Πολλές, άπειρες στιγμές μαζί. Πολύ γέλιο, λίγες στεναχώριες. Κι έλεγα πάντα πόσο τυχερός είμαι που έχω έναν τέτοιον άνθρωπο δίπλα μου. Πόσο τυχερός που τη γνώρισα...Ώσπου μια μέρα, 3 χρόνια μετά τη γνωριμία μας μου λέει πως είναι ερωτευμένη. Μαζί μου. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Δεν της είχα πει πως δεν με ελκύουν τα κορίτσια. Σε κανέναν δεν το λέω. Γέλασα. Το πήρα στην πλάκα. Αλλά αυτή (προφανώς) πληγώθηκε.Στους επόμενους μήνες τα πάντα άλλαξαν. Σταμάτησε να με παίρνει τηλέφωνα. Σταμάτησε να νοιάζεται για μένα. Σταμάτησε να έρχεται για να ανταλλάξουμε καμιά κουβέντα.Απλά, μου ανακοίνωσε σε κάποια φάση, κάπως τυχαία, ότι βρήκε ένα αγόρι. Αλλά ούτε να τον δω δεν ήθελε. Λες και ήμουν κανένας εχθρός. Με σκότωσε...Κι έτσι έχασα την καλύτερη μου φίλη. Ξέρετε, μία απώλεια πονάει περισσότερο όταν δεν φταίει κανένας. Μία φιλία χάθηκε. Πέταξε, έτσι ξαφνικά. Και ο φταίχτης; Ο έρωτας; Μπορεί...Μακάρι να σε έβλεπα κι εγώ με τον ίδιο τρόπο. Αλλα με τη φύση δεν μπορούμε να τα βάλουμε. Να ξερες ποσο λυπάμαι...