ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα είμαι άντρας 25 χρονών από επαρχία.Λοιπόν οι γονείς μου σαν άνθρωποι είναι πολύ καταπιεστικόί.Ειδικά ο πατέρας μου που είναι στρατιωτικός θεωρεί πως μόνο αυτός ξέρει τι πρέπει να γίνεται σε κάθε κατάσταση.Πάντα θεωρούσαν ότι ο δικός τους τροπος είναι ο σωστός.Στα πάντα.Πάντα μου φέρονταν σαν παιδάκι αλλά βέβαια πάντα έφταιγα εγώ γιατί είμαι υπερβολικά ήρεμος και υπομονετικός άνθρωπος που δέχομαι ότι μου λένε-μεγάλη μαλακία αυτό.Όταν σπούδαζα ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου αφού είχα περάσει Αθήνα και πραγματικά τους είχα σβήσει πολύ τυπικές σχέσεις,είχα γνωρίσει και την κοπέλα που είμαι μέχρι σήμερα και σχεδιάζαμε να μείνουμε μαζί εδώ.Δυστυχώς δεν βρέθηκε δουλειά,τα πράγματα πολύ δύσκολα και πριν περίπου 9 μήνες γύρισα στο πατρικό μου,ψάχνοντας δουλειά και εγώ και αυτή παράλληλα για να μείνουμε μαζί όπου προκύψει.Λοιπόν ο πατέρας μου να σημειώσω ποτέ δεν με αποδέχτηκε σαν χαρακτήρα.ΔΕΝ είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός μόνο κανα 2 φίλους έχω,ΔΕΝ μου αρέσει η έντονη ζωή,ΔΕΝ γουστάρω να αράζω στα καφενεία ΟΥΤΕ να ασχολούμαι με αθλήματα.Γουστάρω τα βίντεο παιχνίδια,το σκάκι και τα anime.Λόγω αυτών πάντα με θεωρούσε ανώριμο παιδάκι και με ειρωνευόταν μια ζωη.Εδώ και 9 μήνες λοιπόν ζω ένα μαρτύριο.Δεν μπορώ να κάνω τίποτα που γουστάρω χωρίς κριτική η φώνες.Επειδή ακόμη δεν έχω βρει κανονική δουλειά ενώ ψάχνω σαν τρελός και κάνω μεροκάματα πιο πολύ-χαρτζηλίκι βασικά- όλη την μερα με βάζουν να τρέχω για θέματα δικά τους και ενώ στην αρχή δεν έλεγα κάτι,τώρα που τσακώνομαι με φορτώνουν με τυψεις με ατάκες όπως-εμείς σε ταίζουμε- η -δεν εχεις να κάνεις κάτι αφού δεν δουλεύεις- η-όλη μέρα κάθεσαι και δεν κάνεις τίποτα.Τελευταία δημιουργούν πρόβλημα και στα προσωπικά μου.Η κοπέλα μου δεν πολυτρελένεται να έρχεται εδώ με όλο αυτό το κλίμα που επικρατεί- αφού όλη μέρα βριζόμαστε με τον πατέρα μου ειδικά-και ίδια γνώμη έχω και εγώ οπότε πηγαίνουμε εναλλάξ ο ένας στο μέρος του άλλου,αλλα τώρα τελευταία με εκβιάζουν και στο οικονομικό κομμάτι λέγοντας ότι δεν βγαίνουν οπότε στενεύομαι να πάω να τη δω.Επίσης έχω ένα σπίτι στο ονομά μου δεν μου αφήνουν να διαχειρίζομαι εγώ τα χρήματα αλλα κ όταν τους ζήτησα να το πάρω να ανοίξω μια επιχείρηση να σηκωθώ να φύγω ήθελαν μόνο συγκεκριμένα θέματα -μην μας κακολογήσουν και στο χωριό- που εμένα δεν με ενδιέφεραν.Έχουμε βριστεί άπειρες φορές αλλά δεν σκαμπάζουν.Τώρα τους καρφώθηκε η ιδέα να πάω εξωτερικό αυστραλία στο ξέμπαρκο σε κάτι γνωστούς για δουλειά και το λένε σαν τελεσίδικο.Δεν θα το κάνω βέβαια άλλα το υφάκι είναι ικανό να με τρελάνει..Όσο και να λείπω από το σπίτι,όσο και να κλείνομαι στο δωμάτιο μου η υπομονή μου είναι οριακή έχω αρχίσει και πονάω σωματικά από τα νεύρα.Φοβάμαι το ξέσπασμα που θα κάνω.Μου έρχεται να πάω να μείνω σε παγκάκι να ησυχάσω.Ο αδερφός μου παντρεύτηκε πριν χρόνια μένει μακριά και ησυχασε εγω εχω εγκλωβιστεί.Ξέρω ότι φταίω που είναι έτσι ο χαρακτήρας μου και έπρεπε να είχα βάλει όρια από την αρχή αλλά δεν αντέχω άλλο.Ήθελα κάπου να τα πω πρώτη φορά γράφω εδώ.