ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοντεύω τα 30, μένω με το φίλο μου εδώ και αρκετά χρόνια, έχω μια μεγαλύτερη αδερφή. Γενικά εγώ θεωρώ ότι δεν έχουμε καλή σχέση μιας και με θυμάται όποτε με χρειάζεται, αυτή όμως τελευταία με ζαλίζει συνέχεια, με παίρνει συνέχεια τηλέφωνο όταν δεν έχει παρέα και γενικά θεωρεί ότι είμαστε και φίλες.Της τα'χω πολλά μαζεμένα από τα παιδικά/εφηβικά μου χρόνια που πάντα ήταν 'τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου πάλι δικά μου', ποτέ δεν έκατσε να με ακούσει για τα προβλήματά μου αλλά πάντα μου έλεγε τα δικά της και μετά όταν πήγαινα εγώ να μιλήσω μου έλεγε ότι είναι κουρασμένη/έχει διάβασμα/θέλει να κοιμηθεί κτλ.Γενικά ως μεγαλύτερη αδερφή είχε πάντα περισσότερες παροχές ενώ εγώ έπαιρνα τα χρησιμοποιημένα.Ρούχα, βιβλία Αγγλικών(ακόμα και τα βιβλία με τα τεστ σβήνανε οι γονείς μου για οικονομία), το γραφείο που υπήρχε στο δωμάτιό μας ήταν δικό της από πρώτη δημοτικού ενώ εγώ διάβαζα στο χωλ με φασαρία κτλ, στη βιβλιοθήκη είχε 3 ράφια κι εγώ ένα. Ακόμα και στο λύκειο γιατί αυτή σπούδαζε τότε οπότε πάλι τα δικά μου ήταν λιγότερο σοβαρά.Η αδερφή μου ήταν η καλή μαθήτρια, εγώ υποτίθεται ήμουνα τεμπέλα ακόμα κι όταν έβγαζα 19 γιατί αυτή έβγαζε 20, ήταν πιο ψηλή, εγώ ήμουνα πάντα η στρουμπουλούλα (ακόμα κι όταν ήμουνα περισσότερα από 10 κιλά κάτω απ'το ύψος μου) ενώ αυτή πολύ αδύνατη(ήταν όντως).Γενικά η αδερφή μου ήταν πάντα ανώτερη από μένα σε όλα, κατά την άποψη πολλών, οπότε κι όταν με αδικούσαν πολύ σοβαρά οι γονείς μου υπέρ της(δεν μπορώ να γίνω συγκεκριμένη, αλλά την έχω βοηθήσει πολύ και εναντίον μου χωρίς να είναι επιλογή μου)κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι, κι αυτή φυσικά το θεωρούσε θεμιτό και φυσιολογικό αφού εγώ ήμουν κατώτερη σε όλα.Ποτέ δε με υποστήριξε ως αδερφή ενάντια στους γονείς, πχ σε μια έξοδο, κάτι που μπορεί να ήθελα να αγοράσω κτλ, αυτή ήταν πάντα με το μέρος τους. Και να πω ότι μέχρι το πανεπιστήμιο με είχαν αφήσει 2 φορές να βγω. Μία σε ένα πάρτυ, τότε που ήθελαν να με αδικήσουν υπέρ της(ουσιαστικά με "λάδωσαν" με το πάρτυ) και μία στα γκούντυς. Ούτε 5ήμερη, ούτε κλαμπ, ούτε για καφέ.Έχω πολλά ψυχολογικά με την αδερφή μου, μέχρι και η σχολή που επέλεξα και τελικά δεν τελείωσα ήταν με πίεση από γονείς και από αυτήν γιατί σνόμπαρε όλες(κυριολεκτικά) τις υπόλοιπες ως χειρότερες. Και φυσικά δε με βοήθησε καθόλου παρ'όλο που ήμασταν στην ίδια σχολή, απεναντίας μου ζητούσε να της βρίσκω εργασίες συμφοιτητών μου από μαθήματα που χρωστούσε απ'το έτος μου.Γενικά δεν τη συμπαθώ καθόλου σαν άνθρωπο. Την αποφεύγω όσο μπορώ. Της το έχω πει κιόλας ότι άμα δεν ήμασταν αδερφές δεν υπήρχε καμία περίπτωση να την κάνω παρέα.Τσαντίζομαι όταν μας βλέπουν μαζί και μας λένε τι αγαπημένες που είμαστε, όταν μου λένε τι καλό κορίτσι είναι η αδερφή σου, κι ότι εγώ φαίνομαι η κακιά(έχει προσωπείο με τους έξω, κι ενώ στο σπίτι είναι παρτάκι και ψώνιο στους άλλους το παίζει γλυκούλα και λέει και ψέμματα. Εγώ πάλι δεν μπορώ να πω ψέμματα, είμαι τυπική με 'οσους δε γνωρίζω γιατί ντρέπομαι, αργώ πολύ να ανοιχτώ και μάλλον φαίνομαι κάπως απότομη, ενώ με τους πολύ δικούς μου είμαι καραγκιόζης και τρελοκομείο)Τσαντίζομαι όταν μας συγκρίνουν για το οτιδήποτε, λες και είχαμε τις ίδιες ευκαιρίες,που δεν είχαμε.Μικρή την αγαπούσα και χαιρόμουνα με τις επιτυχίες της. Από τότε που είδα πως αυτή δε χαίρεται με τις δικές μου αλλά αισθάνεται καλά με τις αποτυχίες μου , (τύπου πουφ, την πέρασα και σ'αυτό) πλέον δε θέλω να ακούσω ότι της συνέβη κάτι καλό. Όλα σκατά να της πάνε. Ούτε γκόμενο να βρίσκει, ούτε στα επαγγελματικά της. Αυτό. Μη με ξαναπάρεις να μου πεις για τα δικά σου, χέστηκα. Έτσι κι αλλιώς κι εσύ τα δικά μου μια ζωή χεσμένα τα'χεις.Τα'πα και ξεθύμανα.Συγγνώμη για το σεντόνι, κι είμαι απ'αυτούς που δε διαβάζουν τα σεντόνια.