ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σκέφτομαι σχεδόν μηχανικά, το σώμα είναι παραιτημένο, μηχανικές κινήσεις μα δεν θέλω να κοιμηθώ. Πόσο με ενοχλεί που δεν είμαι η τελευταία σκέψη κάποιου το βράδυ, πόσο μ`ενοχλεί που δεν γυρνάει κανείς να μου πει: « Μου είσαι απαραίτητη ......., μείνε κοντά μου.» Το ξέρω ότι είναι μικροπρεπές το αίτημα μου και δεν εξομολογούμαι σε έναν πνευματικό αλλά σε μια στήλη, όχι τόσο ανώνυμη όσο έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε. Θεέ μου, πόση κούραση. Όλα καλά, όλα υπέροχα, αλλά δεν είμαι απαραίτητη, σημαντική. Είναι κάτι που δεν θα παραδεχτώ στον εαυτό μου γιατί πάντα φρόντιζα να ΜΗΝ είμαι απαραίτητη, να είμαι αντικαταστάσιμη. Αλλά μ`ενοχλεί, μ`ενοχλεί, μ`ενοχλεί που είμαι ένα πέρασμα, κάτι που δεν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουν να έχουν κοντά τους. Ένα ηχηρό ΜΕΙΝΕ, μου λείπει. Όχι σα να είναι σκυλάκι ο άλλος, που τα λατρεύω, θέλω να μπορεί άνετα χωρίς εμένα, αλλά με τίποτα να μη θέλει να μην μ`έχει στη ζωή του. Άτιμη κούραση και άτιμα συμπλέγματα. https://youtu.be/nBxPBVoEXEc