ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 22. Οσο μεγαλωνω με προβληματιζει ολο κ περισσοτερο το εξης: Νιωθω πως δεν δενομαι καθολου ευκολα με ανθρωπους. Ειχα 2 κολλητες κ πλεον με την μια εχουμε απομακρυνθει γιατι αλλαξαν οι προτεραιοτητες στη ζωη μας(με την αλλη ολα καλα).Αυτες ηταν τα μονα ατομα με τα οποια ενιωθα πραγματικα δεμενη. Ενιωθα οτι παντα θα ναι εκει γ μενα. Απο κει κ περα οσα ατομα κ αν γνωριζω δεν μπορουν να με κανουν να νιωσω αυτο το δεσιμο. Μπορει να βγαινω με αλλους, να περναω καλα, αλλα νιωθω οτι ολο αυτο ειναι πολυ επιφανειακο. Δηλαδη αισθανομαι οτι ολοι δεν νοιαζονται γ μενα στο βαθμο που νοιαζονταν οι κολλητες μου. Απ τη σχολη ημουν σε μια παρεα 7 κοριτσιων, αλλα δεν ενιωθα με καμια οτι μπορω να επικοινωνησω, δεν ενιωθα οτι καποια απ αυτες θα ειναι εκει για μενα σε μια δυσκολη στιγμη. Κ ομως ηταν 7 ατομα, δεν ειναι περιεργο καμια να μην με εκανε να νιωσω οτι αξιζει σαν φιλη? 2-3 με τις οποιες προσπαθησα στην αρχη να δεθω, εδειξαν ανταποκριση. Εγω ομως δεν μπορω να πω οτι τρελαινομαι για την παρεα τους, δηλαδη μου αρκει να τις παρω μια φορα το μηνα να μαθω τ νεα τους κ μεχρι εκει. Με τις υπολοιπες δεν εχουμε πολλα πολλα κ φοβαμαι οτι αυτο το προκαλεσα εγω, επειδη ημουν καπως απομακρη απεναντι τους στην αρχη(λογω του οτι δεν μου ειχαν βγαλει κατι τοσο θετικο ωστε να θελω να δεθω μαζι τους), οποτε κρατησαν κ αυτες ιδια σταση απεναντι μου. Ειμαι απ τους ανθρωπους που αν ο αλλος δεν μου βγαζει κατι, μπορει να ειμαστε στην ιδια παρεα κ να τον αγνοησω. Οχι επειδη ειμαι σνομπ, απλα επειδη μου φαινεται ανουσιο να συζηταω με καποιον χωρις πραγματικα να το θελω. Βαριεμαι. Κ αυτο ολο το πραγμα με εχει φερει σε μια κατασταση να νιωθω πολυ μονη. Κ βλεπω αλλους στην ηλικια μου να εχουν αρκετους φιλους κ να δειχνουν οτι τους αγαπουν κ αναρωτιεμαι: Κανω εγω κατι λαθος?? Μηπως ειμαι πολυ καχυποπτη με τους ανθρωπους? Μηπως ζηταω πολλα απ τους αλλους για να τους "βαλω στην καρδια μου"? Μηπως θα πρεπε να ειμαι πιο επιεικης στην κριση μου για τους αλλους? Φταιει το οτι ειμαι κλειστη σαν ανθρωπος κ γ αυτο με τη σταση μου διωχνω τους ανθρωπους απο γυρω μου? Η μηπως δεν φταιω εγω κ ειναι απλα θεμα τυχης? Δεν θεωρω αλλωστε οτι ειμαι αντιπαθητικη, ουτε ποτε κανεις μου χει δειξει κατι τετοιο. Αραγε ολοι αυτοι που εχουν αρκετους φιλους κ βγαινουν μαζι τους νιωθουν δεμενοι με ολους αυτους η απλα περνανε την ωρα τους??