ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

απο τον θρήνο κάποιου αγαπημένου σου προσώπου και ξυπνάς μια μέρα και συνειδητοποιείς οτι τα χρόνια που έκλαψες πόνεσες χτυπήθηκες ησουν ένα φάντασμα μέσα σου,δεν τα θυμάσαι.Δεν θυμάσαι που πήγαν αυτά τα χρονια.Λες και πέρασαν έτσι.Λες και δεν τα έζησες.Τα καλύτερα χρόνια για όλους.Πέρασαν και δεν γυρίζουν.Λες και έχουν διαγραφεί.Αναρωτιέμαι πως έγινε αυτό.Ανάβω τσιγάρο και φέρνω μνήμες τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια.Μα δεν θυμάμαι..Δεν μπορεί.Αφου εκεί ήμουν.Αναστατώνομαι.Αντε να μην θυμάμαι τον ένα χρόνο.τους δύο.Μα όλα τα χρόνια?Πότε έφτασα σε αυτή την ηλικία?Γέλαγα όλα αυτά τα χρόνια?Πότε γέλασα με την ψυχή μου?Τους ανθρώπους γύρω μου τους έβλεπα?Η απλά υπήρχα μαζί τους?5 Χρόνια λενε κρατάνε τα στάδια του πένθους.Ενας χρόνος το κάθε στάδιο.Μα νομίζω τα ξεπέρασα.Ισως έδωσα 2 χρόνια σε κάθε στάδιο.Δεν ξέρω ποιο είναι το τελευταίο στάδιο φαντάζομαι η αποδοχή.Αποφάσισα να μην του δώσω τον χρόνο που πρεπει.Ετσι και αλλιώς ποτε δεν το αποδέχεσαι.Έκλαψα για τα χρόνια που δεν θυμάμαι.Πως τα άφησα έτσι να φύγουν?Μα δεν είχα άλλη επιλογή.Είναι κάποια που σε ξεπερνάνε.Ομως ετσι ειναι η ζωή.Κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις.