ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο λογος που χωρισαμε με τον πρωην μου ειναι οτι ηθελα να αποκτησω κ αλλες εμπειριες. Μπορει να ακουγεται χαζος λογος χωρισμου, απλα ειμαι μαζι του απο 17 χρονων(τωρα ειμαι 23 κ ηταν ο πρωτος μου)κ δεν ηθελα να παγιδευτω σε μια σχεση για παντα χωρις να χω την ευκαιρια να δω πως ειναι η σχεση με εναν αλλο αντρα. Εφοσον δεν ειχα ποτε αλλον, δεν ξερω αν ο πρωην μου ηταν ο πιο τελειος που υπαρχει. Σκεφτομουν δηλαδη οτι μπορει να υπαρχει καλυτερος(για τα δικα μου γουστα παντα) κ να μην εχω την ευκαιρια να τον βρω, οσο μενω μαζι του. Κ αυτο το σκεφτομουν συνεχεια κ δεν με αφηνε να απολαυσω τη σχεση μου. Ετσι χωρισα, με κινδυνο να χασω μια πολυ ομορφη σχεση κ να μη βρω ποτε καλυτερο συντροφο. Πιστευετε οτι ειναι σοβαρος λογος χωρισμου αυτος? Εννοω, πως θα παω παρακατω απ τη στιγμη που τον αγαπαω κ περναγαμε σχετικα καλα, αλλα με βασανιζε συνεχως η ιδεα οτι δεν ειχα ποτε αλλον κ οσο μενω μαζι του δεν θα αποκτησω αλλη εμπειρια?