Έχω περάσει και εγώ από αυτή την φάση φίλε μου, βέβαια εγώ ήμουν ο μικρός με διαφορά επτά χρόνια και έχω έναν αδελφό. Μόνο τσακωμούς είχαμε και μάλιστα τον ζήλευα απίστευτα. Ποτέ δεν μοιράστηκε κανένας μας τίποτα με τον άλλον, μέχρι πού μου έκανε μία άκυρη ερώτηση ένα βράδυ και άρχισα να κλαίω από το πουθενά, σαν ηλίθιος. Στάθηκε βράχος δίπλα μου από τότε και επειδή είναι μακρυά και τον βλέπω σπάνια κάθε φορά που τον σκέφτομαι γαληνεύει η ψυχή μου.. Ότι και να χριστώ θα είναι δίπλα μου, ίσως να γκρινιάξει λίγο μα το ξέρω πλέον έχω έναν αδελφό κάπου στον κόσμο, έναν άνθρωπο που έχει το αίμα μου στις φλέβες του και θέλει το καλό μου, ακόμη και να μην τον βλέπω ξέρω πως όταν τον χριστώ θα τον έχω έστω κι από εκεί. Δώσε χρόνο στα αδέλφια σου μα πάνω από όλα δώσε τους αφορμές να σε αγγίξουν να σου δείξουν την αγάπη τους. Άν δεν τα καταφέρεις σύντομα απλά περίμενε να ωριμάσουν, μα να τους προσέχεις, γίνε εσύ πρώτα έτσι όπως θα ήθελες να είναι οι άλλοι και μην στέκεσαι άπραγος. Κάνε την διαφορά έτσι αλλάζουν όλα.. Να είσαι πάντα καλά φίλε μου..
8.8.2015 | 12:36
Οικογενειακα
Ειμαστε τεσσερα αδερφια,με διαφορα ηλικιας δυο και οχτω χρονια,εγω ειμαι το πρωτο παιδι. Ποτε δεν ειχαμε σχεσεις,μαλωναμε συχνα. Φετος εδινα πανελληνιες και δεν εβγαινα πολυ απ το δωματιο,ετσι χασαμε καθε επαφη. Βλεπω φιλους που ειναι κολλητοι μς τα αδερφια τους και ζηλευω. Εχω προσπαθησει να συζητησω μαζι τους για το θεμα παντα ομως χωρις αποτελεσμα και μου χει μεινει παραπονο. Ολοι λεγαν θα μεγαλωσετε και θα κανετε παρεα τοτε,αλλα εγω δεν το βλεπω...
1
