ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ουφ, δεν είναι εύκολο να γράψεις κάτι τέτοιο σε αυτή την περίοδο και ξέρω ότι θα φάω κράξιμο και τρολάρισμα, αλλά τουλάχιστον δεν είμαι τρολ όπως πολλοί άλλοι. Για την ακρίβεια έχω ήδη δυο φορές προσπαθήσει να το γράψω εδώ και τις δυο το παράτησα από ντροπήΔυστυχώς βλέπω μετά από 2,5 χρόνια μισθωτής εργασίας (μετά από 8 χρόνια σπουδών, πτυχίο, δυο ΠΜΣ, σεμινάρια, πιστοποιήσεις κ.α.) ότι το μοντέλο "μισθωτός, με απαρέγκλιτο ωράριο που ζητάει άδεια για να μπει και να βγει ή να λείψει" δε με εκφράζει, με βαραίνει και με θυμώνει. Μου είναι αδιανόητο ότι κάθε μέρα πηγαίνω στο ίδιο γραφείο, βλέπω τους ίδιους ανθρώπους, κάνω τα ίδια πράγματα, ενώ για να λείψω πρέπει να το έχω πει από την προηγούμενη βδομάδα. Μου είναι αδιανόητο ότι δεν μπορώ απλά ένα πρωί να πάω για καφέ και να πάω στη δουλειά μετά, χωρίς να χρειαστεί να ειδοποιήσω κάποιον ή να φύγω 2-3 ώρες νωρίτερα σε μέρες που δεν έχουμε καθόλου δουλειά, χωρίς να ειδοποιήσω. Ή ότι δεν πηγαίνω σε πολλούς διαφορετικούς χώρους και γραφεία έχοντας επαφή με πολύ κόσμο και συνεχώς νέους ανθρώπους, αλλά κάθομαι σε ένα γραφείο και περιμένω να χτυπήσει τηλέφωνο και να μπει πελάτης. Μάλλον μου έχει μείνει από τη φοιτητική κατάσταση ή από τα γιάπικα όνειρα που είχα τότε, "πουλ μουρ τζα φρα" (το παραδέχομαι) αλλά δε δικαιολογείται, από τη στιγμή που και πληρώνομαι στην ώρα μου (απίστευτο σχεδόν για την εποχή) και έχω πολύ καλό περιβάλλον εργασίας, με φιλικούς συναδέλφους και σχεδόν κανένα παράπονο.Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν είναι μόνο για τη συγκεκριμένη δουλειά αυτό, όσες φορές έχω φανταστεί το εργασιακό μου μέλλον μου, φαίνεται αδύνατο να μένω σε κάτι πάνω από 6-8 μήνες, στο ίδιο γραφείο ή στο ίδιο project. Ηδη τον τελευταίο 1 χρόνο μου έχουν προσφερθεί άλλες 2 δουλειές που στο τέλος σκάλωσαν και η μια από δική μου υπαναχώρηση, όταν μου έδωσαν να καταλάβω ότι ο όγκος εργασίας θα είναι τεράστιος με δουλειές Σαββάτα Κυριακές και αργίες. Για μπλοκάκι ούτε λόγος, το 52% πάει σε φόρους και ΤΕΒΕ, τα βάλαμε κάτω με έναν οικογενειακό φίλο φοροτεχνικό.Γενικά, σκέφτομαι ότι δεν είμαι και πολύ για εργασία, με την κακή έννοια πια, δηλαδή είμαι αρκετά αιθεροβάμων και θα ήθελα να έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο γενικά. Νιώθω ότι μάλλον ανήκω σε αυτούς που περιέργραψε πριν μερικές βδομάδες ο Θηβαίος. Θελω να έχω το χρόνο να περιπλανηθώ στην πόλη, να περπατήσω, να πάω ένα-δυο ταξίδια σε φίλους μου σε άλλες πολεις της Ελλάδας με τα λεφτά που έχω μαζέψει από τη δουλειά μου, να κάνω 2-3 σεμινάρια πάνω σε θέματα που με ενδιαφέρουν, να διαβάσω τόσα βιβλία που έχω αδιάβαστα και τόσα άρθρα που έχω στους σελιδοδείκτες που δεν έχω μπορέσει να διαβάσω γιατί το κεφάλι μου είναι μερικές φορές καζάνι, να γράψω άρθρα που έχω σχηματοποιήσει στο μυαλό μου γιατί έχω πολύ καιρό να δημοσιεύσω κάτι στα site των φίλων μου που έγραφα κάποτε πριν βρω δουλειά και όλα αυτά, χωρίς να αγχώνομαι να βρω άμεσα δουλειά.Το έχω συζητήσει πολλάκις (σχεδόν κάθε μέρα τους τελευταίους μήνες) με συγγενείς και φίλους και έχω καταλήξει ότι μάλλον πολύ σύντομα θα παραιτηθώ, ίσως και μέχρι τέλος του Σεπτέμβρη αλλά τί θα κάνω μετά; Θα ζω με τις συντάξεις των δικών μου μέχρι να αποφασίσω τι να κάνω μετά και αν κάνω; Θα ψάχνω δουλειά ενεργητικά ή απλά θα κάνω επαφές και αν κάτσει κάτι, αλλιώς έχει ο Θεός; Οι γονείς μου δεν έχουν σοβαρή αντίρρηση (κάνε αυτό που θες, πάρε αποφάσεις αρκεί να είσαι εσύ χαρούμενος και όχι μελαγχολικός), αρκεί μου λένε να έχω μια δραστηριότητα για να βγαίνω από το σπίτι, γιατί θα μελαγχολήσω και είναι προετοιμασμένοι να με στηρίξουν οικονομικά (έχουν περικοπεί οι συντάξεις τους αλλά ακόμα είναι σε καλό σχετικά επίπεδο και δεν ξοδεύουμε πολλά).Είναι όμως ύβρις ρε γαμώτο μου τόση ανεργία και εγώ να θέλω να φύγω από μια δουλειά που "δε με εκφράζει", νιώθω ότι είναι ύβρις προς τόσα και τόσα άνεργα μορφωμένα και με όνειρα παιδιά να προτιμώ μια "δημιουργική ανεργία" (έχω βρει και όρο παναθεμά με) από μια 8ώρη-9ώρη δουλειά γραφείου.Δεν ξέρω αν είμαι χίπστερ (μάλλον όχι), Ελληνάρας, ή χλιδάνεργος (soon to be), αλλά ξέρω ότι είμαι μπερδεμένος και κάθε μέρα που περνάει και δεν παίρνω απόφαση φαίνεται αιώνας...Κράξτε με ελεύθερα, μάλλον το αξίζω.