ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παντα με θυμαμαι να βαζω ως προτεραιοτητα τους αλλους κ μετα εμενα. Παντα ηθελα να βοηθαω τους αλλους, ακομα κ αν αυτο σημαινε οτι θα κουραστω λιγο παραπανω. Δεν ειμαι αγαθη, απλα χαιρομαι να βοηθαω, μ αρεσει να βλεπω στα ματια του αλλου την χαρα, κ με χαροποιει το οτι συνεβαλα κ γω σ αυτο. Ομως παρολο που οι περισσοτεροι βλεπω πως το εκτιμανε, δεν εχω τοσους ανθρωπους κοντα μου οσους θα ηθελα. Κ αναρωτιεμαι, ενα απ τα πραγματα που κανουν καποιον να σε εκτιμησει κ να σε θελει για φιλο του δεν ειναι το να εισαι εκει οταν σε χρειαστει? ε λοιπον εγω παρολο που ειμαι εκει, στην καλυτερη περιπτωση θα μου πουν ενα ευχαριστω κ μετα τελος. Κ με στενοχωρει αυτο. Γιατι δεν υπαρχουν πολλοι ανθρωποι που να βαλουν καποιον αλλον πανω απ τον εαυτο τους. Οι περισσοτεροι κοιτανε πρωτα να βολεψουν τους ιδιους κ μετα τους αλλους. Τι κανω λαθος κ κανεις δεν θελει να με κρατησει στη ζωη του παρολο που ειμαι τοσο γενναιοδωρη?? Μηπως τελικα πρεπει κ γω να νοιαζομαι μονο για μενα? Μηπως το να προσφερεις πολλα φοβιζει τον αλλον, γιατι νιωθει οτι πρεπει να στο ανταποδωσει? Νιωθω οτι οι περισσοτεροι οταν εισαι καλη θα σε ξαναθυμηθουν οταν σε χρειαστουν κ μετα τιποτα. Δεν θελω να πιστευω πως εκμεταλλευονται την καλοσυνη μου, αλλα σιγουρα νιωθουν μεγαλυτερη ανεση να ζητησουν κατι απο μενα, παρα απο καποιον αλλον. Γιατι ξερουν πως δεν θα πω οχι.