ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εκανα χρονια στιβο.Ειμαι μικρη σε ηλικια, αλλα μπορω να πω οτι τα 10 αυτα χρονια που αθλουμουν μπορεσα να καταλαβω αρκετα πραγματα σχετικα με τον κλασικο αθλητισμο.Ισως δεν υπαρχει ωραιοτερο αθλημα απο το στιβο και αδικως για μενα το ποδοσφαιρο παιρνει τον τιτλο "βασιλιας των σπορ".Συμπεριλαμβανει 22 (αν μετρω σωστα)αγωνισματα το καθενα με τη δικη του τεχνικη και χαρη.Οταν βλεπεις αγωνες δε μπορει παρα να σου υπενθυμιζουν αυτοματα την Ελλαδα και τους πρωτους ΟΛυμπιακους Αγωνες.Γενικοτερα η καθαρη εννοια αυτου που λεμε κλασικος αθλητισμος "μυριζει" Ελλαδα!Ημουν μολις 8 χρονων οταν ξεκινησα τον αθλητισμο σε μια πολυ ομορφη επαρχιακη πολη της Ελλαδας.Επαρχιωτες, προφανως,και οι προπονητες, ομως, αρκετα ικανοι για να σου δωσουν ωθηση να γινεις καλυτερη/ος χωρις τα γνωστα..βοηθηματα.Χωρις αυτο να σημαινει οτι οι εναλλακτικοι τους τροποι ηταν και οι ορθοι.Αυτο που ζουσα τα πρωτα χρονια μου αρεσε πολυ.Προπονησεις, αγωνες, παρεες, ευ αγωνιζεσθαι, υγιη σωματα και μυαλα.Επικρατουσε γενικοτερα ενα κλιμα πολυ ομορφο μεσα στο δυνατο για τα δεδομενα της επαρχιας συλλογο μας.Μεχρι που μεγαλωσαμε λιγο και μπηκαμε στο mode: πρωταθλητισμος.Καπου εδω παυουν τα πολλα γελια.Οι προπονητες δειχνουν τον επαρχιωτισμο τους σε ολο του το μεγαλειο.Απο την ηλικια των 13-14 ετων μπηκαμε στη διαδικασια της αρσης βαρων για την ενδυναμωση των μυων μας.Βαρων που μεχρι τα 17 μας εφταναν μεχρι και τα 80-100 κιλα.Οσο περισσοτερα βαρη, τοσο καλυτερα γυμναζονταν οι μυς μας και συνεπως τοσο καλυτερη αποδοση ειχαμε στα αγωνισματα.Για οσους γνωριζουν τον ορο μας "εκαιγαν".Και εφτανε σιγα σιγα η στιγμη που εγω προσωπικα δε μπορουσα να αποδωσω στο αγωνισμα μου.Ισως ποτε να μην ημουν καλη σε αυτο, ισως να ηταν λαθος το αγωνισμα για εμενα.Και το ευ αγωνιζεσθαι σταματαει και οι προπονητες παυουν να δινουν σημασια στον αθλητη που δεν ανταποκρινεται δινοντας βαθμους στα πρωταθληματα και ασχολουνται μονο με εκεινους που κρατανε το συλλογο "ζωντανο".Ηθελαν ενα συλλογο ο οποιος να αποτελειται αποκλειστικα και μονο απο τους καλυτερους.Στα 17-18 μας τα 2/3 των αθλητων της ομαδας μας ειχαμε εξαφανιστει απο το στιβο.Δυο φιλοι καλοι που διατηρω μεχρι σημερα επαφες "καηκαν" απο την πολλη προπονηση και τα σκληρα βαρη σε σημειο που ο ενας μπηκε στο νοσοκομειο και δε θελουν ουτε εξω απο το σταδιο να περνανε.Και ασφαλως ποτε κανενας προπονητης δεν παραδεχτηκε τα λαθη του ουτε φανταζομαι αλλαξαν πορεια πλευσης ως προς τα προπονητικα τους προγραμματα.Εγω απλως απογοητευτηκα.Γιατι στην τελικη ολοι αξιζαμε ενα "συγχαρητηρια" και ας μη φερναμε μεταλλιο στο συλλογο.Ηταν αδυνατο σε μια αποστολη 20-30 ατομων να ερθουν και οι 20-30 μεταλλια.Το διανοειστε;Αυτη η αδιαφορια ηταν αρκετη για να πω ΣΤΟΠ!Δεν ειχα ετσι στο κεφαλι μου τον αθλητισμο.Κι αν δεν εφερνα μεταλλια, τοτε τι;Αφιερωνα 3 ωρες την ημερα 7 μερες την εβδομαδα για ποιο πραγμα ακριβως;Εγω το εκανα για μενα, αλλα εκεινοι ηθελαν να το κανω γι αυτους και για την αναβαθμιση του συλλογου.Δεν ειχε να κανει με την ομαδα και το αθλητικο πνευμα, ειχε να κανει με χρηματα.Αυτο μολις το αντεληφθην ουσιαστικα δεν το δεχτηκα ποτε!Το μονο που μπορω να σκεφτω τωρα ειναι οτι ο σκοπος τους ηταν εξαρχης να αναζητησουν μεσα απο τη μαζα παιδια τα οποια με την παροδο του χρονου θα μπορουσαν να εξελιχθουν σε πρωταθλητες.Και οι υπολοιποι απλα καποια στιγμη απο το πολυ γραψιμο θα το επαιρναν το μηνυμα οτι "ξερεις κατι δεν πας παραπερα οποτε ειτε συνεχισεις ειτε σταματησεις το ιδιο και το αυτο".Το πηρα πολυ εγωιστικα το θεμα, ναι!Ειχαν ολα εξαρχης ενα σκοπο..Κι εφοσον δε μπορεσα να τον εξυπηρετησω δεν ημουν πλεον η "καλη".Καπως ετσι "εδιωξαν" τους περισσοτερους αθλητες τους ακομα και τους πολυ καλους και τωρα ψαχνονται.Πανε καποια χρονια που σταματησα εντελως.Εκατσα τοτε, στα 16 μου, διαβασα, περασα απο τους πρωτους σε ενα ΑΕΙ και ξερετε ποιο ειναι το πιο αστειο της υποθεσης;Οτι καπηλευτηκαν την επιτυχια μου, την καθαρα προσωπικη μου επιτυχια, τα δακρυα και τον ιδρωτα μου για να πουν στα σαιτ και στις ομιλιες τους στην κοπη της πιτας του συλλογου οτι "Ο Συλλογος μας, εκτος απο εξαιρετικους αθλητες βγαζει και εξαιρετικους μαθητες" θελοντας να πεισουν τον κοσμο οτι προαγουν το ευ αγωνιζεσθαι και το αρχαιο ρητο "νους υγιης εν σωματι υγιη".Η αηδια που ενιωσα ηταν υπερμεγεθης για να περιγραφει.Η ξεχασμενη Μαριαννα ξαφνικα γινεται το καμαρι του συλλογου.Τωρα και μετα απο χρονια τρεχω μονη μου που και που για την καλη μου φυσικη κατασταση..Η αληθεια ειναι οτι παντα ηθελα να επιστρεψω στους στιβους.Θα ηθελα να ξανα αισθανθω αυτη την ελευθερια του να τρεχεις, να πηδας, να πετας για λιγα δευτερα και να προσγειωνεσαι στην αμμο.Και μετα παλι και παλι..Και να χαζογελαω με τους φιλους μου και να κανονιζουμε να προπονουμαστε ολοι μαζι.Να ειμαστε προσηλωμενοι ολοι σε ενα στοχο και το κυριοτερο να ειμαστε υγιεις μακρυα απο τσιγαρα, καφεδες, ποτα, καθιστικη ζωη.Υγιεις, ευτυχισμενοι και ομορφοι.Τωρα απλα εμειναν εκεινες οι αναμνησεις και μια γευση πικριας στο στομα μου.Το παθημα αυτο που ουσιαστικα ποτε δεν επιδιωξα η ιδια,μου εγινε μαθημα.Τουλαχιστον οσον αφορα τον αθλητισμο πηρα το εξης μαθημα:Μαζι με τους στοχους σου βαζε και ορια.Καθετι χρειαζεται ενα μετρο, αλλα και εναν τσαμπουκα που θα σε βοηθησει να αντιστεκεσαι σε οτι ξεπερναει τα ορια σου και σε στεναχωρει.Μονο ετσι θα εισαι και ευτυχισμενος και υγιης.Να εχεις τα ματια σου ανοιχτα και εσυ αθλητη και εσυ γονεα.Μια πρωην τριπλουνιστρια