Είσαι σίγουρος όμως ότι τα όρια δεν τα βάζεις εσύ; ή δεν τα άφησες να μπουν; εγώ λέω μην χάνεις την ελπίδα και dream on.... Όχι απλά όνειρα όμως αλλά και πράξεις.. Πριν να είναι πράγματι αργά..είσαι 28.. Δεν έχει γερασει.. Προσπάθησε λοιπόν να αλλάξεις οσο γίνεται ο, τι σε δυσαρεστει.. Φυσικά δεν είναι είναι πάντα εύκολο αλλά άμα είσαι αποφασισμένος κάτι καλύτερο θα κάνεις από το να καθίσεις με σταυρωμένα χέρια.. Και μίλησε σε κάποιον άλλον εκτός του καθρέφτη γιατί ο καθρέφτης λέει τα πιο σκληρά πράγμα μερικές φορές.. Είναι όλοι ας οι φόβοι.. Αλλα να θυμάσαι ότι έχουμε και την καλή πλευρά, την δυνατή! Δοκίμασε να μιλήσεις λίγο και με αυτήν!
31.8.2015 | 01:16
Εσωτερικός αναβρασμος
Δεν την παλεύω απλά. Η ζωή με έχει απογοητεύσει. Ξεκίνησα με τις καλύτερες προϋποθέσεις ένα παιδί ευγενικό χαμογελαστό γεμάτο όνειρα και προσδοκίες. Τελικά στα 28 μου κατάλαβα ότι το να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι δημιουργεί μονοπάτια στο μυαλό τα οποία τελικά μένουν απάτητα. Εκεί γεννιέται η θλιψη, η απογοήτευση και αυτό το συνεχόμενο συναίσθημα άγχους ότι τα χρόνια περνάνε και εγώ δεν ζω την ζωή μου στο έπακρο. Έχω χορτάσει από κουβέντες του στυλ δεν είναι ποτέ αργά να αλλάξεις και αν το θες απλά καντο κτλπ κτλπ. Όλα αυτά είναι πιπες. Η ζωή έχει όρια για κάποιους. Όρια που δεν ξεπερνιουνται. Δεν είμαι ελεύθερος, δεν νιώθω ελεύθερος. Νιώθω μόνος, νιώθω ότι δεν υπάρχει αγάπη στον κόσμο. Όλοι οι άνθρωποι είναι ψεύτες και εγωιστες, θα σου κάνουνε πουστια χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί απλά η κοινωνία έχει κτηνοποιησει τους πάντες. Μακαρι να ήμουν και εγώ ένας από αυτούς. Μακάρι να ήμουν λίγο ποιο σκληρός, λίγο ποιο αδιάφορος, ποιο απομακρος από τα συναισθήματα. Η ελπίδα είναι αλυσίδα. Πρέπει να πεθαίνει πρώτη πριν προλάβει να ριζώσει στις σκέψεις σου. Δεν μπορώ να απολαύσω τίποτα. Το μυαλό μου είναι πάντα αλλού. Δεν ζω στο παρών. Έχω πάρει θέση συνοδηγού και απλά κάθομαι εκεί και βλέπω από το παράθυρο την ζωή να κυλά. Ο καθρέφτης είναι ο μόνος μου φίλος. Του μιλάω συχνά. S.O.S
1
