ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέντε παρά δέκα το πρωί. Ξυπνάω τρομαγμένη και με πιάνουν τα κλάματα. Μόνη. Κοιμάμαι και ξυπνάω. Μόνη. Δεν θέλω να το παραδεχθώ. Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω σαν παιδάκι. Μα φοβάμαι. Φοβάμαι για όλα τα υπόλοιπα βραδιά. Φοβάμαι την μοναξιά. Και όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνω αντί να πατάω πιο γερά στα πόδια μου, εγώ φοβάμαι ακόμα πιο πολύ. Δαγκώνω το μαξιλάρι. Λέω είμαι δυνατή. Μα φοβάμαι. Φοβάμαι τις σκιές στο άδειο μου δωμάτιο. Δεν με πιάνει πλέον ο ύπνος. Και όταν με πιάνει πάντα θα βλέπω εφιάλτες. Φοβάμαι που φωνάζω και δεν υπάρχει κανείς να με ακούσει, να μου δώσει μια αγκαλια. Φοβάμαι που δεν υπάρχει κανείς να πάρω ένα τηλέφωνο στην μεση της νύχτας. Φοβάμαι που δεν έχω κανέναν να με αγαπάει, να με νοιάζεται, να με ανέχεται. Φοβάμαι που στον δύσκολο αυτό δρόμο της ζωής δεν υπάρχει κανείς να μου κρατήσει το χέρι και να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά. Ποσά ακόμα βραδιά σαν και αυτά θα πρέπει να περάσω; Για πόσο ακόμα θα παλεύω με την μοναξιά; Και τι ζήτησα; Να νιώσω την ανάσα ενός άλλου ανθρώπου δίπλα μου. Το άγγιγμά του. Την ζεστασιά του. Φοβάμαι. Έχω τόση αγάπη, τόσους ουρανούς, τόσο έρωτα μέσα μου που με πνίγουν.