4.9.2015 | 23:07
Πάει καιρός, αλλά...
Ξέρεις τι ήθελα; Να επικοινωνούσες. Εξαρχής. Να με άφηνες να σε πλησιάσω. Αλλά ένιωσα να με κατηγοριοποιείς κάπου μεταξύ στον τομέα του ορεκτικού και του κυρίως πιάτου. Ίσως να μη σου έκανα για τίποτα τελικά. Δεν άκουσα τίποτα από όσα μου είπαν. Άκουσα τη σιωπή σου όμως εκκωφαντικά. Πονάει αυτός ο ήχος. Ξέρεις αν ένιωθα κάτι; Όχι ή δεν σε ένοιαζε. Δε σε κατηγορώ, δε μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Ή μπορεί να μην ήμουν αρκετή για τα γούστα σου. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε χαρούμενοι σωστά; Εσύ είσαι; Είσαι ικανοποιημένος από τις επιλογές σου; Ελπίζω. Ξέρεις τι θα ήθελα; Να μπορούσα να σε κάνω χαρούμενο εγώ. Μόνο εγώ. Αλλιώς να προχωρήσω ουσιαστικά. Όχι επειδή δεν έχω κάποιον τώρα. Δεν έτυχε. Αλλά επειδή σε σκέφτομαι. Και νιώθω το είναι μου να πάλλεται. Δε γίνεται άλλο. Δεν βρίσκω εξήγηση για αυτό το αίσθημα. Και πρέπει να προχωρήσω κάπως. Συγγνώμη, αν μία στο εκατομμύριο έγινε κάποια παρεξήγηση και ενώ όντως σε ενδιέφερα απογοητεύτηκες. Αλλά αν κάτι είναι να γίνει μάλλον γίνεται, άρα; Μου λείπεις και μάλλον θα συνεχίσεις να μου λείπεις για πολύ ακόμα.Σου στέλνω τα φιλιά μου σα δροσερό αεράκι σε μια ζεστή μέρα, σαν αίσθημα ευφορίας και σαν την αίσθηση του πιο αγαπημένου σου γλυκού στον ουρανίσκο.