ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σας εχει τυχει ποτε να νιωθετε οτι ''πνιγεστε'' και οτι πραγματικα θα ευχοσασταν να ειχατε ''φυτρωσει''? Φευγω για σπουδες και αυτο που αντιμετωπιζω στο σπιτι ειναι δυο γονεις σαν τις μεγαλες παρασκευες. Δεν πετυχα τον αρχικο μου στοχο, παρολα αυτα πετυχα σε ενα πραγματικα καλο πανεπιστημιο που με ενδιαφερει(δεν το αναφερω γιατι δεν ειναι αυτο το point της εξομολογησης). Και οπως προανεφερα οι γονεις μου ειναι με τα μουτρα μεχρι το πατωμα γιατι δεν τους κανω τη χαρη να δωσω για τριτη φορα παρακαλω πανελληνιες!Λες και οι πανελληνιες ειναι μια περατζαδα.Λες και τα 17καιμισο χιλιαδες μορια βγαινουν ευκολα.Λες και μια τριτη πιθανη αποτυχια του αρχικου στοχου μου να μην με επηρεαζε καθολου ψυχολογικα.Αλλα δεν καθισε κανενας να τους εξηγησει οτι δινεις καθε φορα ενα κομματι του εαυτου σου με την ελπιδα του ''Χριστε μου κανε εκεινη την ωρα να μην παθω κανενα μπλακ αουτ''. Μπορει να ακουγομαι υπερβολικος αλλα το γεγονος να περνας σ'ενα καλο πανεπιστημιο και αυτο που εισπρατεις ειναι ''δεν πειραζει μωρε,ξαναπροσπαθησε'' αντι του ''μπραβο ρε μεγαλε,εμεις ειμαστε μαζι σου, θα τα καταφερεις'' ειναι πικρα.