Επιτέλους, μια εξομολόγηση που δεν βλέπεις κάθε μέρα! :)Θέτεις ένα σοβαρό θέμα. Μέχρι και για τον Προυστ τον ίδιο στάθηκε η αιτία να γράψει το έργο του. Ο φόβος λειτουργεί ως υπενθύμιση. Ωστόσο, δεν θα' πρεπε να τον αφήνουμε να κερδίζει παραπάνω έδαφος απ' όσο του αναλογεί. Κάνεις, κατά την γνώμη μου, πολύ καλά που αναλογίζεσαι το μετέπειτα, γιατί αυτό σε ταπεινώνει θετικά, σε φέρνει στα ίσια σου, υπαρξιακά μιλώντας. Εάν σκεφθούμε, πως, ό,τι μάς προσφέρουν οι δικοί μας, μπορεί για κάποιον λόγο και σε άγνωστο χρονικό σημείο (μπορεί σε 30 χρόνια, μπορεί αύριο!) να σταματήσουν, τότε, συνειδητοποιούμε, πως οφείλουμε εμείς, πρωτ' απ' όλα για καλό δικό μας κι ύστερα για δική τους ανακούφιση και δικαίωση των κόπων τους, να προσπαθήσουμε να τα προσφέρουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Δηλαδή, σκληρή δουλειά, καλλιέργεια, διάβασμα... έτσι μένεις στο παρόν και δεν ασχολείσαι με τη λησμονιά.Εννοείται, όμως, ότι θα συμφωνήσω: φαντάσου πόσο παράξενη και δυσάρεστη πρέπει να είναι η ζωή χωρίς αναμνήσεις τών ίδιων σου τών πεπραγμένων... μην σού μαυρίζουν πάντως την ψυχή, δεν χρειάζεται να φθάσει η επίδραση του φόβου τόσο μακρυά. Αν κάνουμε αυτό που πρέπει κάθε μέρα, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα- ούτε τη λησμονιά, ούτε τις τύψεις. :)
23.9.2015 | 17:10
...
Σήμερα συνειδητοποίησα τι φοβάμαι περισσότερο απο όλα. Φοβάμαι την λησμονια. Δεν θέλω όταν γερασω να πάθω άνοια, δεν θέλω όταν γεράσει η μητέρα μου να πάθει αλτσχάιμερ (δυστυχώς είναι οικογενειακό μας). Φοβάμαι τον θάνατο παρα πολύ, ίσως επειδή είμαι νέα και οι νέοι νομίζουν οτι είναι άτρωτοι. Στην σκέψη πως σε 30 χρόνια οι γονεις μου δεν θα είναι κοντά μου δακρυζω. Δεν μου αρέσει που όσα έχω ζησει και θα ζήσω αργότερα θα τα ξεχάσω, λόγω κάποιας ασθένειας. Ήθελα κάπου να το πω, να το βγάλω απο μέσα μου, γιατί τώρα τελευταία το σκέφτομαι συχνά και μου μαυρίζει την ψυχή.
1
