ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με έβαλαν σε σκέψεις όσα γράψατε αυτές τις μέρες.. και είπα να τις μοιραστώ.Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη, τόσο για το μέγεθος του κειμένου, όσο και για την σύγχυση που ίσως να έχει.. τα έχω σαν κουβάρι στο μυαλό μου.Νομίζω πως κακώς εστιάζουμε μόνο στις διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες, γιατί έτσι χάνουμε την μεγάλη εικόνα, την τάση μας δηλαδή να γινόμαστε εχθρικοί όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι και την τάση μας να μειώνουμε τους άλλους για να αισθανόμαστε καλύτερα βλέποντας τον εαυτό μας ψηλότερα στην αόρατη κλίμακα “επιτυχίας” που έχουμε ορίσει.Λέτε ας πούμε, σωστά, πως για την γυναίκα τίθεται θέμα “καριέρα ή σπίτι” και πως κάποιοι θα καταπίεζαν μια γυναίκα να κάτσει σπίτι.Αντίστοιχα όμως, αν ένας άντρας ήθελε να κάτσει σπίτι για να χαρεί και να μεγαλώσει τα παιδιά του καλύτερα, δεν θα άκουγε την κατακραυγή εκείνων που θεωρούν πως δεν φροντίζει το σπίτι του, την γυναίκα του και τα παιδιά του; Πως είναι δυνατόν να αφήνει την γυναίκα να δουλεύει ενώ αυτός μένει στο σπίτι;Λέτε, σωστά, πως οι πιο συχνές βρισιές για μια γυναίκα είναι η “αγάμητη” ή “πουτάνα”.Μήπως δεν είναι οι πιο συχνές βρισιές για έναν άντρα ο “μαλάκας” και η “πουστάρα”, δύο εκφράσεις που αμφισβητούν τον τόσο πολύτιμο ανδρισμό του;Λέτε, σωστά, πως η γυναίκα δέχεται σεξουαλικές διακρίσεις και φέρνετε σαν παράδειγμα την μυξοπαρθένα, την τσούλα (+πουτάνα, καριόλα κτλ), παραπέμποντας ουσιαστικά σε κάποια μορφή bullying.Μήπως ο άντρας που απατάει δεν είναι πλέον ο γαμιάς, αλλά ο ανεύθυνος, αναίσθητος, γουρούνι, ανασφαλής/δειλός, μπουρδελιάρης ή ανώμαλος (ανάλογα το εύρος και το στυλ των “επιτυχιών” του);Μπορεί να μην υπάρχει ακόμα ισχυρή έκφραση... ισοδύναμη της τσούλας, αλλά η κατακραυγή σε θέματα κέρατου είναι πλέον καθολική νομίζω.Σωστό γενικά το επιχείρημα των σεξουαλικών χαρακτηρισμών, αλλά μήπως και αυτό, Πλέον, είναι απλά ένα μέρος μιας συνολικής “εικόνας σεξουαλικού αντικειμένου”(ως έχουμε αυτοοριστεί)... που καταπιέζει άντρες και γυναίκες; Ο άντρας δεν πρέπει πάση θυσία να αποφύγει να είναι ο μαλάκας, ο μουρόχαβλος, ο τζούφιος, ο ανίκανος, ο “λίγος”, ο ανασφαλής, ο ανεύθυνος/αφερέγγυος, αυτός που δεν γαμάει (μόνο το δέρνει έφυγε με την εξέλιξη...), δεν αισθάνεται την πίεση να δείχνει έστω πως έχει μια κάποια σεξουαλική ζωή για να μην πουν αυτόματα “α καλά είναι (κρυφο)πουστάρα” με αρνητικό τρόπο;Γιατί, να το πούμε και αυτό, είναι ενδεικτικό το γεγονός πως σε γενικές γραμμές αν το κορίτσι σου κάνει/έχει κάνει κάτι με γυναίκα δεν σε πειράζει και τόσο, ενώ αν το αγόρι σου κάνει/έχει κάνει κάτι με άντρα, έγινε πούστης που δεν αξίζει να είναι ο Άντρας σου.Όπως και οι γυναίκες, έτσι και οι άντρες δέχονται πίεση για την εικόνα.Πόσοι και πόσοι, άντρες-γυναίκες, γράφουν εδώ πως κολλάνε σε ανούσια και ξένα πράγματα που τους φοβίζουν, πράγματα που δεν τους αφήνουν να προχωρήσουν και τους κάνουν να υποφέρουν.Η μάχη που είναι αναγκασμένοι να δίνουν από έφηβοι κιόλας οι άντρες για να κρατούν την εικόνα του "γαμιά", "Καζανόβα", του άντρα του σωστού που γυμνάζεται για να δείχνει και να έχει απόδοση, που θα την πάρει την γυναίκα στο αμάξι, θα την κεράσει 2 ποτά και στο τέλος θα την σκίσει με το τεράστιο, χοντρό, πάντα σε στύση πέος του όπως Πρέπει και όχι με κάποια φυσιολογική ροή σύνδεσης δυο ανθρώπων, είναι, εκτός από ανούσια, παραπλανητική ως προς το νόημα της ανθρώπινης επαφής και καταστροφική από άποψη άγχους.Αντί να κοιτάνε τις ευθύνες που έχει η εμπλοκή μας με άλλους ανθρώπους, τα πράγματα που πρέπει να προσέξεις και να φροντίσεις για να υπάρχει μια ωραία, ασφαλής και αμοιβαία -σεξουαλική και μη- σχέση, κοιτάνε μην γράψουν κάτω απ΄ την βάση στις εξετάσεις και πέσουν (εκείνοι και μόνο) στην κλίμακα “επιτυχίας”.Είναι πολύ εγωιστική (και στο τέλος αισθάνεται κανείς μοναξιά) μια σχέση που βασίζεται σε τέτοια υλικά, είναι σαν να κάνει ο άλλος σχέση με την εικόνα σου, εσύ με την εικόνα του... και ο κάθε ένας βασικά έχει σχέση με την δικιά του εικόνα, όπως έχει διαμορφωθεί πλέον από την αλληλεπίδραση με τον άλλον.Είναι όμως λογικό, όλο αυτό, να δημιουργεί στερεότυπα που αν τα απομονώσεις θα πεις “μισογυνισμός”.Την εικόνα αυτήν, έχουν την ανάγκη να την φτιάχνουν οι άντρες από μόνοι τους θα μου πείτε, αλλά και κάποιες γυναίκες την περιμένουν...Πόσες και πόσες προσβάλλονται αν δεν κεράσει ο άντρας, αν δεν οδηγάει ή δεν κάνει τον σοφέρ; Πόσες και πόσες κρίνουν την ικανοποίηση τους μέσα από το σεξ με μοναδικό κριτήριο την βαθμολογία στα τεχνικά χαρακτηριστικά μέγεθος, τεχνική, διάρκεια;Περίπου όσοι είναι και οι άντρες που περιμένουν “την γκόμενα” με βυζάρες να κάνει ισπανικό, να ξέρει να τον πάρει με τεχνική στο στόμα της, να βογκάει όπως πρέπει, να κρατιέται fit με κωλάρα, να δείχνει όμορφη και να ξέρει να κάνει νάζια για να ανεβαίνουν οι μετοχές του αγοριού στις καφετέριες και τα μπαρ.Θέλω λοιπόν να πω, πως όσο το super Κατερίνα και η συνέχεια του μέχρι σήμερα γινόταν θρησκεία, σε συνδυασμό με διάφορες άλλες επιρροές αυξανόταν η πίεση για μια πλαστή εικόνα στους άντρες εξίσου με τις γυναίκες.Πως το πρόβλημα δεν είναι πια τόσο η στοχοποίηση της γυναίκας σε συμπεριφορές, όσο αυτή η καταραμένη εικόνα ενός τεράστιου Εγώ που πρέπει να καταφέρουμε να φτάσουμε, μια εικόνα που είναι τόσο τεράστια φτιαγμένη που παρεμβάλει στην πραγματική ζωή Μας και δεν μας αφήνει να δούμε από πίσω της τον άλλον, μας αγχώνει και μας οδηγεί στο να ορίζουμε την ζωή μας για τους άλλους.. και άρα να νομίζουμε πως έχουμε το δικαίωμα να ορίζουμε (ή έστω να σχολιάζουμε επιθετικά) την δική τους ζωή!Κάθε σχόλιο που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα άλλο παρά την τοποθέτηση του ατόμου σε κάποια θέση της κλίμακας “επιτυχίας”-ή μη (και άρα “αποδοχής”-ή μη), τύπου “τσούλα”, “μουρόχαβλος”, “καλά δεν μαγειρεύει για τα παιδιά και τον άντρα της αυτή;”, “καλά δεν φροντίζει τα παιδιά και την γυναίκα οικονομικά αυτός;”κ.α., έχει τελείως εγωιστικά κίνητρα μέτρησης του εαυτού μας και τελικά ελάχιστη σχέση με το άτομο στο οποίο αναφέρονται.Το αν το αναφερθέν άτομο είναι άντρας ή γυναίκα δεν έχει σημασία, απλώς χρησιμοποιείται ως εργαλείο, έτσι ώστε να επιτύχει αυτό το σχόλιο να κάνει μια ταύτιση, μια σύγκριση μεταξύ του ατόμου και του εαυτού μας που εκ των πραγμάτων θα μας βγάλει σε πλεονεκτική θέση.Τα βασισμένα πάνω στα δυο φύλλα στερεότυπα λοιπόν, για κάποιους, είναι αναγκαία μόνο και μόνο για να μπορούν να είναι εφικτές οι βολικές συγκρίσεις.Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα δεν είναι τόσο η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, όσο το ότι ακόμα υπάρχουν συγκεκριμένα και μονοδιάστατα κριτήρια αξιολόγησης, πως υπάρχει ακόμα σαφής τάση αξιολόγησης σε πράγματα που δεν μας αφορούν στην ουσία, πως τελικά οι ανασφάλειες που λίγο ή πολύ όλοι μοιραζόμαστε, ορίζουν το είναι μας, το οποίο παραδόθηκε ολοκληρωτικά στην εικόνα που κάποιος άλλος φαντάστηκε και έπλασε για εμάς και που πλέον ζει αντί υμών την ζωή μας.Ζητώ ξανά συγγνώμη για το μέγεθος και την σύγχυση του κειμένου, σκόρπιες σκέψεις που με κόπο μπήκαν υποτυπωδώς σε μια κάποια σειρά... εστιάζω μόνο σε συμπεριφορές και όχι σε δικαιώματα ανδρών και γυναικών, γιατί εκτός του ότι δεν με ενδιέφερε τόσο αυτό, πλέον τα δικαιώματα είναι πάνω-κάτω τα ίδια.Καλή σας συνέχεια!