ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και έρχεται η στιγμή που δεν ξές τι θες στην ζωή σου... τι περιμένεις να συμβεί και για ποιον λόγο! Εκείνη η στιγμή που απλά θες να γίνει ένα θαύμα και να ξανά έρθει το συννεφάκι χαράς στην ζωής σου... Συννεφάκι χαράς ναι! Τέτοια έχω μόνο στην ζωή μου... έρχονται που και που αλλά μετά φεύγουν! Έτσι ξαφνικά, χωρίς να προειδοποιήσουν.... Κουράστηκα να περιμένω... και βασικά δεν ξέρω τι περιμένω! Κάτι μαγικό? Γελοίο το ξέρω αλλά ωραίο θα ήταν να υπήρχε λίγη μαγεία... ένα ραβδάκι να σου αλλάξει τα πάντα. Αναμνήσεις άσχημες, ψυχολογικά... από αυτά δόξα το θεό έχουμε πολλά όλοι μας. Και αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι δεν τα δημιουργήσαμε μόνοι μας, άλλος ήταν η αιτία. Μια καθυστερημένη δασκάλα στο δημοτικό, ένα κωλόπαιδα στο σχολείο, οι γονείς (άθελα τους), μια άσχημη σχέση κ.α... και όλα αυτά με έναν μαγικό τρόπο πότε δεν τα ξεχνάς, πάντα υπάρχουν στην μνήμη σου και σε πληγώνουν αλλά πολύ και άλλα όχι τόσο! Είναι θλιβερό πολλές φορές γιατί αυτά δεν σε αφήνουν να προχωρήσεις την ζωή σου, δεν σε αφήνουν να ζήσεις γιατί σε κάνουν να φοβάσαι... Κουράστηκα να φοβάμαι! Δεν θέλω να φοβάμαι! Συνέχεια κάνεις ότι δεν δίνεις σημασία, ότι δεν σε νοιάζει. Κάνεις ότι ξέχασες, ότι όλα πέρασαν και είσαι καλά... έρχεται όμως το γαμημένο βράδυ και τα θυμάσαι όλα! Όλα εκείνα που προσπάθησες να ξεχάσεις κατά την διάρκεια της ημέρας, όλα εκείνα που σε έκαναν να θες να εξαφανιστείς αλλά έμεινες εκεί... και νιώθεις τόσο μόνος, τόσο αδύναμος! Ε εκείνη την στιγμή ένα ραβδάκι δεν θα ήταν υπέροχο?Μήπως στην πραγματική ζωή το "ραβδάκι" είναι κάποιος άνθρωπος? μια σχέση... ένας φίλος... δεν ξέρω! Μπορεί! Με τίποτα από τα δύο δεν ήμουν τυχερός για να ξέρω. Δυστυχώς! «Πότε μην περιμένεις από τον άλλον να κάνει ότι έκανες εσύ για αυτόν». Έτσι μου είχε πει μια φορά μια ψυχή. Το θυμάμαι αλλά ποτέ δεν μπορώ να το εντάξω στην ζωή μου, στον τρόπο που σκέφτομαι! Πάντα πίστευα ότι όταν βοηθάς τον άλλον περιμένεις και από τον άλλον να κάνει κάποτε το ίδιο (κάτι σαν δράση αντίδραση), υπερβολικό αλλά φυσιολογικό ως έναν βαθμό! Δεν είπα να μετράς ότι καλό κάνεις και να περιμένεις τα ίδια αλλά έστω τα μισά νομίζω είναι το σωστό! Όχι? Και αν όχι τα μισά, έστω κάτι… Ποτέ δεν έχεις κάποιον την στιγμή που τον χρειάζεσαι αλλά κατά έναν εκνευριστικό τρόπο πρέπει να είσαι εκεί όταν σε χρειάζονται…Δεν ξέρω, ίσως αυτό που λείπει στην ζωή μου είναι αγάπη και να προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω άτομα να μου το επιβεβαιώσουν (όχι απαραίτητα οικογενειακή, από αυτήν δόξα τω Θεό έχω... από άλλους αγνώστους! Τα ψυχολογικά των παιδικών μας χρόνων που λέγαμε πριν!) ή μήπως ψάχνω το αντίθετο? Ψάχνω απεγνωσμένα καταστάσεις να πληγωθώ, να αποδείξω ότι δεν υπάρχουν άτομα να με αγαπήσουν (φιλικά, ερωτικά κλπ). Ίσως αυτό είναι το λάθος μου, αλλά δεν ξέρω πως το διώχνεις από πάνω σου! (Και τσουπ ξανά έρχεται το μαγικό ραβδάκι).Βασικά όλοι αγάπη δεν αναζητούμε? Όλοι μας δεν νιώθουμε λίγο πολύ μόνοι μας? Αν όμως νιώθουμε όλοι τα ίδια ως ένα βαθμό γιατί πληγώνουμε ο ένας τον άλλον? Γιατί δεν μπορούμε να βρούμε έναν άνθρωπο να είναι δίπλα μας και να μας κάνει ευτυχισμένους (με την ιδια λογική και εμείς αυτόν)? Τόσο εγωισμός? ή μήπως τα ψυχολογικά μας δεν μας αφήνουν να ηρεμήσουμε και να δούμε ότι αξίζουμε κάτι καλό?... Με αυτό εννοώ ότι αν θεωρείς τον εαυτό σου κατώτερο όλοι έτσι θα σε βλέπουν συνεπώς σε σκατα (sorry κιόλας) θα πέφτεις! Αλλά και αυτό να γίνεται πως αποκτάς (ξανά) αυτοπεποίθηση-αυτοεκτίμηση?Πολλές ερωτήσεις και πολλές σκέψεις i know, ίσως στις περισσότερες να ξέρω την απάντηση και απλά να εθελοτυφλώ...Λίγη ηρεμία αναζητώ, λίγη γαλήνη… να αγαπήσω και να αγαπηθώ!