ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν καποιες μερες ειχα παραθέσει αυτο το ποστ:"Ειμαι υιοθετημένη. Ειμαι μαυρη.Ετσι με φωναξε ενας κυριος μεσα στο λεωφορειο.Μου ειπε να σηκωθω για να κατσει.Μα Ελληνιδα ειμαι. Οι γονεις μου ειναι Ελληνες.Ειμαι 17 χρονών και ποτε δεν ειχα διακρίσεις στην οικογενεια.Ειναι γονεις μου.Εχω εναν μικροτερο αδερφο,ειναι στα 15 τωρα,Οι γονεις μου φοβούνται οταν βγαινω εξω.Η μαμα μου δε με αφηνει να βγω αν δεν ειναι καπου κοντα ο αδερφος μου. Με αγαπανε πολυ και το ξερω,ξερω οτι θελουν το καλο μου αλλα γιατι να μην μπορω να βγαινω εξω χωρις να φοβαμαι;Ο αδερφος μου μου λεει οτι θελει να ειμαι καλα και οτι αγριευουν τα πραγματα στη κοινωνια και τη πληρωνει οποιος ειναι διαφορετικος.Το ξερω.Ομως και εκεινον τον λυπαμαι.Πρεπει παντα να κυκλοφορει κοντα σε μενα. Αν δεν υπήρχα εγω θα μπορουσε να βγαινει οπου θελει χωρις να φοβαται τιποτα.Χωρις να του λενε "γιατι εχεις ενα μαυρακι στην οικογενεια αφου ειστε ολοι Ελληνες;" χωρις να πρεπει να εξηγήσει,χωρις να πρεπει να τσακωθεί για μενα. Εχω αντιμετωπισει ρατσιστικες συμπεριφορές.Τη προηγουμενη φορα ο μπαμπας μου παράτησε τη δουλεια του για να ερθει να με παρει απ τη σταση γιατι με αγριοκοιτουσε μια παρεα και γελουσαν μαζι μου.Γιατι ομως; Τι εχω κανει; Εγω μεγαλωσα σε μια οικογενεια που ειμαι ιση με τον αδερφο μου ακομα και αν ειναι βιολογικά δικο τους παιδι,μας αντιμετωπιζουν ισα.Ο,τι εχω εγω εχει και εκεινος.Γιατι να μην ειμαι ιση και με τον υπολοιπο κοσμο; Γιατι να φοβαμαι να βγαινω; Ειμαι παιδι κατώτερου Θεου εγω; δεν ειμαι σαν τους αλλους;"Πριν απο καποιες μερες λοιπον,συνεβει ενα περιστατικό με το αγορι μιας κοπελας απο την ταξη μου που ηρθε να την παρει και απο τοτε ερχεται συχνα εξω απο το σχολειο και με μειώνει,με χλευάζει και γελαει εις βάρος μου διχως λογο.Με φωναζει βρωμιάρα. Δε με πειραζει τοσο και δεν ηθελα να το πω και στους γονεις μου ομως πριν απο λιγο καιρο που του απάντησα κι εγω για να δειξω οτι μπορω να προστατέψω τον εαυτο μου μου ειπε οτι την επομενη φορα δε θα ερθει μονος του και δε θα ειμαι τοσο τυχερη.Ηρθε ο αδερφος μου εκεινη την ωρα και ξεκίνησαν να λογομαχούν με πηρε και φύγαμε. Ετρεμε,δε ξερω απο τον φοβο η απ τα νευρα του.Το ειπε στον μπαμπα μου και απο τοτε ερχονται οικογενειακως να με παρουν απ το σχολειο.Αφηνουν την δουλεια τους καθε μερα και η μαμα μου και ο πατερας μου και ερχονται με το αυτοκίνητο και μας παιρνουν και τους δυο.Αλλα νιωθω πολυ ασχημα γι αυτο και δε ξερω πως να το χειριστώ,νιωθω οτι τους δημιουργώ πρόβλημα..Και του χρονου αν περασω σε καποια σχολη δηλαδη τα ιδια θα εχουμε; Δε θα μπορεσω ποτε να ανεξαρτητοποιηθώ ποτε; Εννοειται οτι πλεον όπου και να βγω με πηγαινουν οι γονεις μου και ειναι παντα σε καποια κοντινή καφετερια και ο αδερφος μου με παιρνει τηλεφωνο καθε τοσο. Τι μπορω να κανω γι αυτο;