ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φοβάμαι μη σε χάσω. Φοβάμαι ότι όλο αυτό είναι απλά ένα όνειρο. Αλήθεια θα συνεχίσεις να με αγαπάς? Δε μου έχει ξανασυμβεί αυτό. Και όσο περνά ο καιρός βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε μία θάλασσα συναισθημάτων... Πώς γίνεται κάθε φορά που σε βλέπω να σε θέλω όλο και πιο πολύ? Είναι τoσο ξαφνικό όλο αυτό, τόσο έντονο. Φοβάμαι. Μπορώ άραγε να το υποστηρίξω όλο αυτό? Δεν ξέρω. Όλη μου τη ζωή πάλευα με τους δαίμονές μου. Στο τέλος έμαθα να ζω με αυτούς. Αποτελούν κομμάτι του εαυτού μου. Μετά ήρθες και τα ανέτρεψες όλα. Μου έδειξες τους δικούς σου δαίμονες και τους ερωτεύτηκα, όπως ερωτεύτηκες και εσύ τους δικούς μου. Με έκανες να νιώσω λιγoτερο μόνη. Πόσο σπουδαίο είναι αυτό για μένα! Μια ζωή ένιωθα παγιδευμένη. Ακόμα και όταν μπορούσα να ξεφύγω ξαναέχτιζα μόνη μου τη φυλακή μου. Όταν έχεις μάθει να ζεις πίσω από κάγκελα και η ελευθερία σού χαρίζεται σε δόσεις φοβάσαι. Φοβάσαι να γίνεις άνθρωπος ανεξάρτητος, αυτόνομος, ελεύθερος. Κι όμως εσύ με έκανες να πιστέψω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Πώς το κάνεις αυτό, μου λες? Πάντοτε με τρόμαζε ο εαυτός μου. Πάντοτε σε τρόμαζε ο δικός σου εαυτός. Αλλά ερωτεύτηκα αυτόν τον τρομακτικό εαυτό σου όπως εσύ ερωτεύτηκες τον δικό μου. Μέρα με τη μέρα τρυπώνεις όλο και πιο βαθιά μέσα μου. Φοβάμαι. Σιγά σιγά χάνω τον έλεγχο. Δεν μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου που ξεχύνονται σαν χείμαρρος και συναντούν τον δικό σου χείμαρρο συναισθημάτων. Δύο χείμαρροι μαζί... Πού θα μας βγάλει όλο αυτό? Μαζί θα καταφέρουμε τα πάντα, έτσι λες. Μπορούμε?