ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γύρισα και είχα πάλι αυτό το συναίσθημα της ανησυχίας. Αρχισα να σκέφτομαι γιατί. Και κατάλαβα. Έξω είχε αυτή τη γιορτή που πηγαίναμε μαζί. Το χα ξεχάσει πως την έχει. Αρχές φθινοπώρου που άρχιζαν τα κρύα. 3 γιορτές χωρίς εκείνη. Μου λείπει απίστευτα πολύ και ας ξέρω, πως δεν ήτανε ο κατάλληλος άνθρωπος για εμένα και ας ξέρω πως δεν ξοδεύει ούτε λεπτό με την σκέψη μου πια και ας ξέρω, ή μαλλον ας υποπτεύομαι, πως έχει προχωρήσει. Όμως μου λείπει να πάρει η οργή και το φθινόπωρο τα κάνει όλα χειρότερα. Να χεις ένα άνθρωπο να σου λέει πως σε αγαπάει. Να του πιάνεις το χέρι και να προχωράς. Πάνε δυομιση χρόνια που με άγγιξαν τελευταία φορά. Φοβάμαι, πως όποιος το τολμήσει ξανά δε θα το αντέξω. Και εκείνη δεν έχει ιδέα πόσο υποφέρω. Ούτε ποτέ θα μάθει.