ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχουμε σχεση με τα εξης χαρακτηριστικα: δεν περναμε ουσιαστικο χρονο μαζι, το πολυ πολυ να βρεθουμε στο σπιτι του κ να δουμε tv η κατι παρομοιο(ειμαστε φοιτητες κ μενει με τους γονεις του), δεν βγαινουμε εξω σχεδον ποτε, δεν παμε για καφε, δεν παμε για φαγητο, δεν παμε σινεμα, φυσικα δεν συζητω για εκδρομες κλπ, δεν κανουμε κατι το ιδιαιτερο στην επετειο μας, οταν βρισκομαστε παντα καποιος απ τους δυο εχει νευρα,τσακωνομαστε συνεχως χωρις λογο, πραγματικα χωρις λογο, ειμαστε ανταγωνιστικοι ο ενας με τον αλλον για τα παντα, ωρες ωρες δεν θελω καν να τον φιλησω, χωρις να εχει συμβει κατι. Σεξ μπορει να κανουμε 1 φορα στις 10 μερες κ ααααν. Δεν μ αρεσει που απ τα 22 μου ζω σε μια σχεση λες κ ειμαι παντρεμενη. Δεν εχει καμια ουσια αυτο που εχουμε, δεν ειναι σχεση αυτο, αλλα δεν εχω κ τη δυναμη να το τελειωσω γιατι εχουμε περασει πολλα μαζι κ εχουμε δεθει. Πως μπορω να ταρακουνησω τον αλλον κ να του δειξω οτι δεν μ αρεσει ετσι οπως ειμαστε? Μην μου πειτε να κανουμε καινουργια πραγματα, γιατι πρωτον δεν υπαρχει οικονομικη ανεση για πολλα πολλα, κ 2ον το αγορι μου ειναι τοσο βαριεστημενο που ο,τι κ αν του προτεινω, δεν θα του αρεσει κ θα αρνηθει. Σχεδον θεωρει ανουσιο κ περιεργο το να βγουμε οι 2 μας, γιατι απλα δεν εχουμε συνηθισει να το κανουμε! Ομως εγω μερα με τη μερα μαραζωνω. Νιωθω οτι εχουμε κουραστει κ παρολο που το ξερουμε, δεν κανουμε κατι γ αυτο. Κ το κακο ειναι οτι με εχει τοσο δεδομενη που ξερει οτι κ τωρα που δεν κανει τιποτα για να ειναι καλη η σχεση μας, εγω θα μεινω μαζι του. Ξερει πως οσο σκατα κ να μου φερεται, εγω δεν προκειται να τον χωρισω. Γιατι δυστυχως εχει καταλαβει κ κεινος οτι δεν μου ειναι ευκολο να φυγω μακρια του. Οπότε δεν εχει κανενα λογο να κανει κατι για να αλλαξει αυτο που εχουμε, δεν εχει κανενα κινητρο να αρχισει να μου κανει εκπληξεις, να μου προτεινει διαφορετικα πραγματα, γιατι ξερει πως κ χωρις αυτα εγω θα ειμαι διπλα του. Κ δεν τον αδικω φυσικα, δικο μου ειναι το λαθος. Νομιζω οτι μου κανει κακο αυτη η σχεση, αλλα δεν μπορω να το αλλαξω κιολας.