ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασα τα ίδια στην ηλικία σου, ξεκίνησε στα 20 και κλιμακώθηκε ως τα 22. Λοιπόν είχα κι εγώ και σχολή και δουλειά και τα ψυχολογικά της ηλικίας (ποια είμαι, πού πάω;). Ο οργανισμός μου έπαθε ένα burn out και εκδηλώθηκε με έντονο άγχος και νοσοφοβία. Έτρεχα σε γιατρούς, όχι υπερβολικά πράγματα, δεν τους έλεγα να μου κάνουν μαγνητικές χώρις λογο αλλά όντως είχα συνέχεια απο κάτι, ποτε μια ουρολοίμωξη, ποτε μια γριπη, ποτε ένα αυχενικό κλπ. Αλλα ίσως τα μεγαλοποιουσα κ απο το φόβο μου δε μπορούσα απλώς να κάτσω κ να μου πέρασει κάτι, αλλα ήθελα γιατρό, διάγνωση, φάρμακα κλπ. Εν τέλει λυπάμαι που θα στο πω αυτό δεν ειναι η λύση, το υπόβαθρο ειναι ψυχολογικό και εκεί πρέπει να εστιάσεις. Πρέπει να αναλύσεις το παρελθόν σου, να δεις το παρον σου με ψυχολογο. Αν ειναι ακομη πιο σοβαρα τα πραγματα μπορει να χρειαστεις να πας σε γιατρο (ψυχιατρο) για πιθανη νευρολογικη διαταραχη. Ο σωστος τροπος ζωης και ξεκουρασης βοηθαει αλλα καμια φορα ο οργανισμος φτανει σε σημεια που δε μπορεις να ηρεμησεις ακομη και να προσπαθεις. Ειχα δοκιμασει πολλα, βοτανα, γυμναστική... Τελικα πηγα σε δωρεάν ψυχολογους αλλα όταν ειδα οτι δεν καλυτερευα πηγα σε γιατρο κ διαγνωστηκα με αγχωδη διαταραχή και ήπια κατάθλιψη και πήρα αντικαταθλιπτικά. Εύχομαι να το αντιμετωπισεις όλο αυτό και μην ανησυχείς, περνάει. Εγω ξεπέρασα τη νοσοφοβία πάντως. Απλώς δυστυχώς οι φίλοι κλπ κανεις δε με καταλάβαινε όταν το περνούσα όλο αυτό (η νοσοφοβία ηταν το πιο έκδηλο χαρακτηριστικό της κατάθλιψης/αγχωδους φάσης μου) και νόμιζαν οτι υπερβάλλω επίτηδες και ότι δεν πονούσα. Το θέμα είναι ότι Είχα συμπτώματα, αυτά που έλεγα ηταν υπερβολικά ( έχω καρκίνο κλπ) Νιώθω θυμό με αυτούς που δε με καταλάβαιναν έως ειρωνευόταν κατά καιρούς. Αλλα να σου πω κάτι; Μονη μου βρήκα βοήθεια, μονη μου τα κατάφερα και νιώθω πολυ περήφανη γι αυτό. Take care!!