18.10.2015 | 14:44
Ο τίτλος ας παραμεινει κενός
Η νοσταλγια ειναι ενα σημαδι οτι η τωρινη σου ζωη δε σε καλυπτει. Ειναι λογικο να κοιτας πισω τις ομορφες στιγμες του παρελθοντος καμια φορα και να σκας ενα χαμογελο για τις ομορφες στιγμες που ειχες την τυχη να ζησεις. Οταν ομως κοιτας πισω με πικρα επειδη τελειωσαν και μενεις γαντζωμενος στο παρελθον, αυτο ειναι σημαδι οτι το τωρα υστερει. Ολοι εχει τυχει να πεσουμε σε αυτην τη λουμπα. Για λιγο η για πολυ. Καποιος που ειναι γεματος και στο τωρα, βλεπει το τωρα ως μια συνεχεια του τοτε. Οι παρεες αλλαζουν, οι ανθρωποι μπαινοβγαινουν στις ζωες μας, ειναι ελευθεροι να μεινουν οσο θελουν, τα προσωπα αλλαζουν, ομως το αισθημα ειναι το ιδιο, παλιο, γνωριμο, αυτη η ζεστασια, η ανθρωπινη επαφη, η εκσταση οταν πιανεις μια μαγικη στιγμη, μια στιγμη που αντιλαμβανεσαι σε αυτο το απειρο συμπαν μεσα στην ασημαντοτητα σου οτι εισαι καλα, οτι εισαι εκει που πρεπει να βρισκεσαι, την εισπνεεις αργα και κανεις δικια σου εκεινη τη στιγμη. Εκεινη τη στιγμη που τη γευεσαι με ολες σου τις αισθησεις και την κανεις δικια σου για παντα, χαραζοντας τη στον εγκεφαλο σου, ετσι ωστε να μπορεις να την ξαναζεις ανα πασα στιγμη.. Οχι, δεν λυπαμαι που τελειωσε, εχει κι αλλο, εχει παρακατω.. Η ζωη δεν τελειωνει εδω, μπαινουμε σε αλλη φαση.. Αγαπημενοι μου φιλοι που περασατε απ'τη ζωη μου καποτε και δεν ειστε πια εδω μαζι μου, σας ευχαριστω για τις στιγμες που μοιραστηκαμε, λιγες η πολλες, δεν μετραει η ποσοτητα αλλα η ποιοτητα.. Να ζειτε, σας θυμαμαι καμια φορα φευγαλεα, αλλα δε μας ενωνει τιποτα παρα καποιες στιγμες.. Δικες μας κοινες στιγμες, τοτε που γιναμε μια παρεα, και μετα ξαναξεκολλησαμε και συνεχισαμε τις μοναδικες μας πορειες στο συμπαν. Κανεις δε γνωριζει ποιος ειναι ο τελικος προορισμος, μα σημασια εχει το ταξιδι. Και ολα οσα περασαμε ειναι μαθηματα και οπλα για τη ζωη αυτη..