25.10.2015 | 00:13
Συγγνωμη που
σου μιλησα ετσι, με εξαγριωσε η ιδεα οτι ακομη και τωρα παιζεις μαζι μου. Δεν μπορω να ελεγξω τα νευρα μου ωρες ωρες, οπως πολυ καλα ξερεις. Εχω αναγκη να σ ακουσω πριν κοιμηθω. Εισαι ο λογος που σηκωνομαι απο το κρεβατι αλλα συχνα πυκνα γινεσαι και ο λογος που πεφτω σ αυτο. Ονειρευομαι την αγκαλια σου σαν μια ζεστη φωλιτσα μετα απο μακρυ ταξιδι και τσακισμενα απο τις μπορες φτερα. Ισως γινομαι υπερβολικη, ισως η απειρια μου με κανει να μεγαλοποιω καυαστασεις, ιδεες και συμφορες. Μα σε εχω αναγκη να μου πιασεις το χερι και να μην το αφησεις ποτε. Θελω να γινεις κομματι της ζωης μου, θελω να γινεις η ζωη μου...