ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ζωή μου είναι μια καθημερινή πάλη. Με το χρόνο, που ποτέ δεν είναι αρκετός, με τις δυνάμεις μου που νιώθω να με εγκαταλείπουν σχεδόν καθημερινά, με τις υποχρεώσεις τις δουλειάς που πολλές φορές νιώθω ανεπαρκής λόγω κούρασης, με την οικογένειά μου που δεν προλαβαίνω να δώσω ούτε τα μισά από αυτά που θα ήθελα, με τα χρήματα που δεν φτάνουν ποτέ, με όλα αυτά που θέλω να κάνω για μένα αλλά δεν μπορώ/δεν προλαβαίνω/δεν έχω το κουράγιο, για όλους τους παραπάνω λόγους. Είναι δύσκολα, αλλά νιώθω περήφανος μόνο και μόνο για την προσπάθεια. Και βλέπω κάτι άτομα, που δουλέυουν 8 ώρες το πολύ βρέξει χιονίσει, με τους μισθούς και τα επιδόματα να πέφτουν βροχή, να παραπονιούνται και να κλαίγονται. Τι φάση δηλαδή?