ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χειμωνιαζει.Βγαινω από το μαθημα και παγωνουν τα δαχτυλα μου. Κρυώνω. Νυχτώνει νωρίς πια. Θυμαμαι που μετά από κάθε μαθημα μιλάγαμε. Κι ειχα ενα όνειρο. Να σχολάσω και να με περιμενες στο αυτοκινητο. Δεν έγινε ποτε, ε? Όμως ήταν τόσες οι μερες που σε περιμενα. Να έρθεις, να σε ακουσω ή να δω μηνυμα σου, που ενώ έχει περάσει τόσο καιρός, αυτή η ψύχρα σε θυμιζει. Αυτό που βγαινω απο το μαθημα και περιμενω κατι. Αυτό το κάτι. Αυτη η ανυπομενεσια να τελειωσω τις υποχρεωσεις μου για να σε ακουσω. Να σε περιμενω. Παντα μου αρεσε να σε περιμενω. Κι ας μην ερχοσουν. Κι ας ακουγα μονη μου ο λο το βραδυ τραγουδια. Μα οταν ερχοσουν. Μα οταν σε ακουγα. Τιποτα απο αυτα δεν είχε νοημα. Ηταν σαν ένα κακο παραμυθι που τελειωσε. Κι ο χρονος μαζι σου ηταν άχρονος. Δεν είχε υποσταση. Ήταν λες κι ήταν από πάντα και συγχρόνως σαν να μην έγινε ποτέ. Κι αναρωτιεμαι τι ειναι αυτό που με κανει ακομα να σε θυμαμαι και κανει την καρδια μου να χτυπα ακομα πιο δυνατα όταν μυριζει χειμωνας. Όταν μυρίζει ψύχρα κι αναμμένο τζάκι, που θα αναβαμε όλες εκεινες τις εκδρομες που κανονιζαμε και δεν πηγαμε ποτε.που ακόμα και το παλτο μου μυριζει εσύ.Είναι πιο πολύ ο χρόνος που σου αφιερωσα. Ο χρόνος που σε σκεφτομουν, που σε περιμενα. Ο χρονος που ημουν και δεν ημουν μαζι σου. Ο χρόνος που μιλαγα για σενα και ο κενος χρονος οταν δεν σε ειχα. Γιατι χωρις εσενα ηταν κενος. Τωρα πια μακρια σου ή τουλαχιστον με μια τυπικη πια θεση σου στη ζωη μου δεν έχω καθολου κενο χρονο.Η ζωη μου βρισκεταιμεσα σε όμορφα κουτακια με οριοθετημενο ακομα και το τελευταιο τετατρτο της ωρας. Εχω κανει μεγαλη προοδο σε ολους τους τομεις της ζωης μου και προσπαθω, προσπαθω πολυ. Με ρωτανε, γιατι ολο αυτό. Γιατι τρεχω α προλαβω το χρονο?Μα τι να τον κανω τον χρονο αφου δεν έχω εσενα. Και παλευω με τον εαυτο μου να μην σκεφτομαι εσενα την ώρα που γυριζω με το αυτοκινητο σπιτι.Και να ξερεις, οτι αυτη ειναι η αγαπημενη μου ωρα μεσα στη μερα.